RESPONDEO dicendum,  quòd iustitiæ proprium est inter alias virtutes, vt ordinet hominem  in his, quæ sunt ad alterum. Importat enim æqualitatem quandam, vt  ipsum nomen demonstrat, dicuntur enim vulgariter ea, quæ adæquantur, iustari. Æqualitas autem  ad alterum est. Aliæ autem virtutes perficiunt hominem solum in  his, quæ ei conueniunt secundum  seipsum. Sic ergo illud, quod est  rectum in operibus aliarum virtutum, ad quod tendit intentio virtutis quasi in proprium obiectum,  non accipitur nisi per comparationem ad agentem. Rectum verò quod  est in opere iustitiæ, etiam præter  comparationem ad agentem, constituitur per comparationem ad aliud.  Illud enim in opere nostro dicitur  esse iustum quod respondet secundum     aliquam  æqualitatem alteri, puta recompensatio mercedis debitæ pro  seruitio impenso. Sic ergo iustum  dicitur aliquid, quasi habens rectitudinem iustitiæ ad quod terminatur actio iustitiæ, etiam non considerato qualiter ab agente fiat. Sed  in alijs virtutibus non determinatur aliquid rectum nisi secundum  quod aliqualiter fit ab agente. Et  propter hoc specialiter iustitiæ præ   alijs virtutibus determinatur secundum se obiectum, quod vocatur iustum.  Et hoc quidem est ius. Vnde manifestum est quod ius est obiectum iustitiæ.