RESPONDEO dicendum,  quòd iustitiæ proprium est inter alias virtutes, vt ordinet hominem  in his, quæ sunt ad alterum. Importat enim æqualitatem quandam, vt  ipsum nomen demonstrat, dicuntur enim vulgariter ea, quæ adæquantur, iustari. Æqualitas autem  ad alterum est. Aliæ autem virtutes perficiunt hominem solum in  his, quæ ei conueniunt secundum  seipsum. Sic ergo illud, quod est  rectum in operibus aliarum virtutum, ad quod tendit intentio virtutis quasi in proprium obiectum,  non accipitur nisi per comparationem ad agentẽ. Rectum verò quod  est in opere iustitiæ, etiam præter  comparationem ad agentem, constituitur per cōparationẽ ad aliud.  Illud enim in opere nostro dicitur  esse iustũ quod respondet secundũ   m  aliquā  æqualitatẽ alteri, puta recompensatio mercedis debitæ pro  seruitio impenso. Sic ergo iustum  dicitur aliquid, quasi habens rectitudinem iustitiæ ad quod terminatur actio iustitiæ, etiam non considerato qualiter ab agente fiat. Sed  in alijs virtutibus non determinatur aliquid rectum nisi secundum  quod aliqualiter fit ab agente. Et  propter hoc specialiter iustitiæ præ   alijs virtutibus determinatur secũdũ se obiectũ, quod vocatur iustũ.  Et hoc quidẽ est ius. Vnde manifestũ est quod ius est obiectũ iustitiæ.