Ad argumenta in oppositum reliquum  est respondere. Ad primum respondetur,  quòd considerando ius præcisè secundùm  ordinem naturæ vt à morali philosopho  consideratur, sufficienter diuiditur in illa  duo membra. Non enim inuenitur lex quæ   nō sit vel naturalis vel positiua. Etenim lex  æterna naturalis est. Et rursus lex naturalis lex diuina est. Cæterum quanuis sit aliqualis differentia inter legem æternam &   legem naturalem, quòd lex naturalis dicitur quatenus naturæ hominum indita est  ab autore naturæ: & lex æterna dicitur quatenus est in ipso Deo, & quatenus ipsa lex  naturalis regulatur ab illa, sic etiam dicitur æterna. Nihilominus non propterea  oportet distinguere ius æternum contra ius  naturale & positiuum. Et ratio est, quia  lex æterna respectu hominum in quibus  est lex naturalis, respicit idem ius quòd lex  naturalis: sunt enim subordinatæ istæ leges.  Quemadmodum causæ inferiores & causæ superiores. Vnde sicut non oportet distinguere quoddam animal genitum ab alio animali, & aliud genitum à Sole: sic  non oportet distinguere ius quod est obiectum legis naturalis, à iure quod est obiectum legis æternæ. Eadem enim æqualitas regulata lege naturali regulatur lege æterna. Quapropter consequentia argumenti nihil valet. Hęc prædicta solutio videtur conuenientior, quam alia quæ     assignatur à Magistro Soto lib. 1. de iustitia,  artic. 1. quæst. 3. ad primum. Vbi dicit,  quòd propterea non diuiditur ius æternũ,  quia ius est æquitas quæ in temporalibus rebus constituitur. Sed tamen hæc doctrina  non videtur omnino vera. Etenim non minus æternum est hoc quod dicimus, quod  tibi non vis alteri ne feceris: quā quod dicimus in speculatiuis quatuor & tria sunt septem, ergo ius non dicitur quia temporaliter sit constitutum: quanuis temporaliter  exerceatur inter homines. Sed dicitur ius  quatenus est obiectũ iustitiæ, ad quod terminatur, vel terminari actio iustitiæ potest.