PRO decisione huius veritatis, sit prima  conclusio. Error est manifestè contrarius philosophiæ morali & fidei, asserere  omne ius esse positiuum, & negare esse ius  naturale. Probatur primo ex Psal. 4.  "Signatum est super nos lumen vultus tui Domine," vbi respondet Propheta, iniquis qui dicunt; Quis ostendet nobis bona? Ac si diceret, in nobis ipsis est impressio luminis naturalis quo cognoscimus bonum & Deum.  Vnde Ioannis 1.  "Erat lux vera quæ illuminat omnem hominem venientem in hunc  mundum." Quæ duo testimonia non solùm  de illuminatione gratiæ, sed etiam de illuminatione naturali explicantur communiter. Sed est locus necessario explicandus de  illuminatione naturali, ad Roman. 2.  "Gentes quæ legem non habent, naturaliter quæ   legis sunt faciunt." Hoc est, non habentes legem Decalogi scriptam: sicut habebant Iudæi; naturaliter, hoc est ex naturali instinctu & illuminatione naturali Dei, non ex  illuminatione gratiæ, quæ legis sunt faciunt,  non dicit omnia sed quædam: huiusmodi  legem non habentes ipsi sibi sunt lex qui  ostendunt opus legis scriptum in cordibus  suis, testimonium perhibente illis conscientia  ipsorum. Probatur secundò conclusio ratione.  Certum est secundùm fidem catholicam  ante legem scriptam aut positiuam fuisse  peccatum. Etenim Cain peccauit maximum   peccatum occidens fratrem suum Abel. Et  ante diluuium dicitur in sacris literis, quòd  multa erat malitia hominum super terram,  ergo erat lex naturalis. Probatur consequentia. Quia vbi non est lex nec præuaricatio  est. Probatur tertiò conclusio. Præcepta de  cultu diuino vsque adeo sunt immutabilia,  vt per nullam potentiam possint dispensari  neque immutari, ergo non sunt positiua  præcepta sed sunt naturalia. Imo secundùm  communem opinionem Thomistarum  omnia præcepta Decalogi sunt indispensabilia, vt patet apud D. Thom. 1. 2. quæst. 108.   & apud Soto lib. 2. de iustitia, quæst. 3. art. 8.   ergo huiusmodi præcepta naturalia sunt,  alioquin poterant dispensari ex beneplacito  hominum legislatorum. Confirmatur. Quia  inter ea quæ præcipiuntur & prohibentur,  quædam dicuntur præcipi, quia bona sunt,    & quædam prohibentur, quia mala, ergo secundùm se ex natura rei habent bonitatem  vel malitiam, ac proinde ius naturale est.  Quartò probatur conclusio vera secundum   philosophiam moralem. Sic enim sensit  Aristoteles esse quoddam ius naturale & quoddam legale seu positiuum, vt patet libro. 1.  Rhetoricorum cap. 3. & lib. 1. magnorum  moral. cap. 34. & 1. Ethicot. cap. 3. & lib. 5.  cap. 7. Diuus Isidorus lib. 5. Etymol. cap. 4.  & refertur à Gratiano dist. 1. can. ius naturale est commune omnium nationum, &   quod instinctu naturæ non constitutione  humana habetur. Cicero etiam iuris naturalis mentionem facit, vt patet in lib. de Inuentione, de Legibus, de Aruspicum responsis. Et denique iste error negantium ius naturale similis est errori in naturalibus quem  habuerunt Heraclitus & Cratillus qui aiebant: nullum esse verum nisi quod vnicuique apparet. Sic etiam videntur hi in  moralibus errare negantes esse aliquod  ius secundùm se ex natura rei, sed quod  humano beneplacito constituebatur, illud  erat ius.