RESPONDEO dicendum,  quòd sicut †{
         Art. præced.        
} dictum est, ius, siue iustum naturale est quod ex sui natura est adæquatum vel commensuratum alteri. Hoc autem potest contingere dupliciter. Vno modo secundùm absolutam sui considerationem: sicut masculus ex sui ratione  habet commensurationem ad fœmi    nam, vt ex ea generet, & parens ad  filium, vt eum nutriat. Alio modo  aliquid est naturaliter alteri commensuratum, non secundum  absolutam   sui rationem, sed secundùm aliquid,  quod ex ipso sequitur, putà proprietas possessionum. Si enim consideretur iste ager absolutè, non habet vnde magis sit huius, quàm illius. Sed si consideretur ad opportunitatem colendi, & ad pacificum  vsum agri, secundùm hoc habet  quandam commensurationem ad  hoc, quòd sit vnius & non alterius:  vt patet per †{
         Lib. 2. c. 3. tom. 5.        
} Philosophum in 2.  Politic. Absolutè autem apprehendere aliquid non solùm conuenit  homini, sed etiam alijs animalibus:  & ideo ius quod dicitur naturale  secundùm primum modum, commune est nobis & alijs animalibus.  A iure autem naturali sic dicto recedit ius gentium, vt Iurisconsultus dicit: quia illud omnibus animalibus, hoc solùm hominibus inter se commune est. Considerare  autem aliquid, comparando ad id  quod ex ipso sequitur, est proprium   rationis. Et ideo hoc idem est naturale homini secundùm rationem  naturalem, quæ hoc dictat. Et ideo  dicit Caius †{
         In digesto veteri lib. 1. titul. 1. leg. 9.        
}  Iurisconsultus. Quòd  naturalis ratio inter omnes homines constituit; id apud omnes gentes custoditur: vocaturque ius gentium. Et per hoc patet responsio  ad Primum.