Dicimus ergo in cōclusione, quòd quia  bruta conueniunt cum hominibus in quibusdam operationibus sequentibus apprehensionem & inclinationem naturalem:  quemadmodum in homine ponimus simpliciter ius, vbi est simpliciter & formaliter  iustitia & similiter apprehensio finis & mediorum formaliter: ita & brutis quodammodo & per proportionem & similitudinem ad nos, ponimus ius naturale, quemadmodum cōmuniter philosophi solent ponere quandam rationem discursus in brutis: quæ quidem non est propriè discursus,  sed habet proportionẽ  & similitudinem cũ    discursu hominis formali. De quo vide Diuum Thomam 1. 2. quæst. 13. artic. secundo, & ibi interpretes. Sit alterum exemplum ad hoc etiam explicandum. v.  g. coniunctio maris cum fœmina communis est  hominibus cum brutis: sed tamen est differentia. Nam brutis ab authore naturæ  tantũ   indita est illa commensuratio maris cum  fœmina, quibus commẽsurationis ratio est  ipsa lex æterna quæ est in Deo. At vero in  hominibus vltra hoc est etiam ratio formalis legis naturalis inditæ ab ipso Deo cui liberè obedit & exercet coniunctionem illā   maris & fœminæ conformiter vel difformiter ad ipsam legem. Volumus ergo dicere  in conclusione, ꝙ huiusmodi cōiunctio maris & fœminæ est verè  & propriè ius naturale respectu hominum, quando conformiter ad legem exercetur ab hominibus. At  vero in brutis dicitur ius naturale, quia eadem actio secundum materialem substantiam exercetur ab illis iuxta inclinationem  naturalem. Ex dictis etiam colligo, ꝙ cum  aliqua proprietate competit ius naturale etiam brutis, quatenus commensuratio maris & fœminæ habet rationem in lege æterna, & est obiectum legis æternæ  & iustitiæ   distributiuæ: quæ est in Deo, secundum  quam ipse Deus facit æqualitatem ipsis rebus, tribuens vnicuique inclinationem &   potentiam & operationem secundum ꝙ   naturæ rei debitum est. Quod si quis obijciat hanc rationem iuris naturalis communem esse homini cum plantis & lapidibus:  at vero à Iurisconsultis &  à Diuo Thoma  dicitur specialiter ꝙ ius naturale commune  est hominibus cum brutis, ergo non bene  explicatum est hoc ius secũdum rationem  communem homini cum alijs rebus omnibus. Respondetur, ꝙ aliquid specialius est  in animalibus, propter quod ius naturale  potiùs dicitur commune homini cum brutis, quæ conueniunt cum homine in genere animalis immediato. Etenim non solum  homo, sed etiam animalia operantur cum  quadā cognitione finis, quanuis nō cognoscunt proportionem mediorum ad finem,  vt à nobis explicatũ est. 1. 2. quæst. 6. de voluntate. & quæst. 1. Hinc est, quòd quando  homo est animal rationale, & facit aliquid    quod est contra naturale ius primo modo,  quod sibi commune est cum brutis; tunc  vehementiùs reprehenditur ex comparatione ad bruta quæ in illis operationibus seruant perpetuò tenorem iuris naturalis. v.  g. si homo indebito modo se habeat circa  vxoris vsum vel erga filios, meritò obijcitur illi, quòd sit peior brutis & feris animalibus. Iuxta illud Ieremiæ Threnorum capit. 4.  "Lamiæ  nudauerũt mammas lactauerunt catulos suos. Filia populi mei crudelis." Ad hoc facit quod dicit Isaiæ. cap. 1.  "Cognouit bos possessorem suum & asinus præsepe Domini sui, Israel autem me non cognouit, & populus meus non intellexit." Simile est illud Ieremiæ. 8.  "Miluus in cælo  cognouit tempus suũ." Hinc est, quòd peccata Sodomiæ specialiter dicuntur esse  contra naturam: quia sunt contra ordinem  communem brutis & hominibus, quanuis alia omnia peccata sint contra naturam rationalem. Sic ergo quando Iurisconsulti dicunt, Ius naturale est quod natura omnia animalia docuit, loquuntur de  illis actionibus in quibus bruta operantur  cum quadam cognitione finis secundum  quandam commensurationem sibi inditam in æstimatiua naturali: quæ est quasi  quædam ratio iusti naturalis. Cæterùm notandum est iuris gentium æqualitatem placuisse Iurisconsultis significare per iustitiā   quæ  nō nisi ratione humana exercetur: hoc  est colere Deum: & parentes venerari, de  quo agemus dubio sequenti.