Caietanus in hoc articulo non solum dicit, quòd inter patrem & filium formaliter  non est iustum simpliciter: verum etiam ꝙ   inter eosdem secundùm ꝙ homines, nō est  tale ius: & probat ex D. Tho. hic ad secundum. vbi distinguens patrem à filio, qua ratione sunt diuersi ordinis, dicit quòd quodammodo est inter illos iustum, ergo non  simpliciter. Et eiusdem sententiæ videtur  esse Soto de iustitia & iure lib. 3. q. 1. art. 4.  &   multi ex magistris. Pro huius explicatione  supponendũ est primò, ꝙ ad iustũ simpliciter requiruntur tres cōditiones. Prima, ꝙ sit  ordo ad alterũ. Secunda, quòd sit debitũ simpliciter. Et tertia, ꝙ sit æqualitas. Secũdo est  supponendũ, ꝙ simpliciter, dupliciter dicitur. Primò prout distinguitur contra secundũ quid aut metaphoricum, qualiter homo  viuus dicitur simpliciter homo ad differentiā hominis picti. Alio modo simpliciter dicitur aliquid quod omnibus modis est tale.  Distinctio ista est Arist. 2. Topic. in fin. lib.   Et ea vtitur D. Tho. 3. p. q. 50. art. 5.  & possumus addere tertiũ modum quo aliquid dicitur simpliciter. Videlicet, quando dicitur tale absq; aliqua depẽdentia: quomodo Deus  solus dicitur ens & bonus simpliciter. Et  proportionabiliter possumus distinguere  triplicem modum quo aliquid dicitur secũdùm quid. Primò, quia per metaphoram &   nō verè dicitur. v. g. pictura dicitur homo.  Secundò, quia licèt verè  & propriè dicatur  tale, nō sufficit tamen denominare totũ. Sicut albũ quod dicitur de AEthiope secũdũ   dẽtes. Et tertio per hoc ꝙ aliquid dicit̃  depẽdenter, qualiter accidẽs  secũdũ quid est ens.