Prima conclusio. Non est iustum simpliciter  inter patrem &  filium: si simpliciter dicatur illud quod omnimodo est tale. Hoc patet ex  Arist. 5. Ethic. ca. 6. Et ex D. Tho. in præsenti. Et probatur ratione illius. Nam filius non est  simpliciter alter à patre, idest, non omnimodo diuersus, ergo ius inter illos non est simpliciter omnibus modis. Antecedens patet ex  Arist. vbi supra. & 8. Ethic. c. 11. Et 1. Polit.  c. 3. &. 1. œconomic. c. 5. Præterea, quia inter  patrem &  filium  non est æqualitas simpliciter.  Haec autem requiritur ad ius simpliciter. Antecedens est Arist. 8. Ethic. cap. 14. Et consequentia est manifesta, quia si deficit aliqua  conditio iusti simpliciter: iustum quod ibi  reperitur, non erit omnimodo tale. Tandem  probatur, quoniam ad virtutem pietatis pertinet reddere parentibus debita, vt Theologi conueniunt. Pietas verò  non est iustitia simpliciter sed pars potentialis iustitiæ, ergo inter  patrem &  filium  non est iustum omnimodo. Etenim si iustum simpliciter esset: esset subinde  simpliciter iustitia seruans tale ius: ac proinde non ad pietatem pertineret talis actus.