Secundò est notandum, quòd nemo potest cogi vt patiatur abscisionem membri  propter vitam: nisi ab illo qui curam illius  gerit, vt à republica, quando vita illius fuerit necessaria bono communi, & non aliàs.  Ratio, quia homo non potest cogi à republica nisi secundùm operationes politicas  necessarias reipublicæ, secundùm quas habet rationem partis: potest etiam cogi filius  à patre quando est sub eius potestate: item  seruus à domino, quia non est sui iuris: similiter etiam religiosus potest cogi à suo prælato, maxime si vita illius necessaria est religioni, quod debet iudicare prælatus. Sed  quæret aliquis, An ipsemet homo teneatur  pati abscisionem membri propter seruandā vitam? Et videtur quòd sic: quia tenetur  seruare vitā per media ordinata & proportionata: sed abscisio membri est mediũ proportionatum ad seruandam vitam, ergo tenetur pati abscisionem. Respondetur & sit  prima conclusio, quod non tenetur absolutè loquendo. Et ratio est. Quia quanuis homo teneatur conseruare vitam propriā, non  tenetur per media extraordinaria, sed per victum & vestitum cōmune, per medicinas  communes, per dolorem quendam cōmunem  &  ordinariũ: nō tamen per quendam  dolorem extraordinarium & horribilem,  neq; etiam per sumptus extraordinarios, secundùm proportionem status ipsius hominis. Vt si v. g. cōmunem ciuem salutem consequuturum esset certum, si insumeret tria  millia ducatorum in quadam medicina, ille non tenetur insumere. Per hoc patet ad  argumentum. Nam quanuis illud medium  sit proportionatum secundùm rectā rationem, & ex consequenti licitum, est tamen  extraordinarium. Circa tertiam conclusionem est dubium, An sit licitum vt quis seipsum mutilet vt euadat periculum mortis  ab extrinseco imminens? Vt v. g. an sit licitum ꝙ scindat manum quā habet ligatam  vt effugiat flammam, aut feram aut tyrannũ   comminātem mortem: nisi ipsemet homo  se mutilet? Respondetur, quòd in hoc tertio  casu non est licitum, quia esset consentire  cum malitia tyranni, qui intendit inferre iniuriam naturæ rationali vt ipsamet in seipsam manus inijciat. Ita tenet Soto lib. 5. de iustitia. q. 2. art. 5. Cæterum in alijs casibus licitum est: quia pars ordinatur in bonũ totius,  & non est aliqua causa quæ faciat actum illicitum sicut in tertio casu.