AD primum ergo dicendum, quod   cùm ira sit appetitus vindictæ, præcipuè concitatur ira, cùm aliquis se  reputat læsum iniustè: vt patet per  Philosophum  †{
         Li. 2. cap. 13. parum à prin. tomo. 6.        
}  in 2. Rhetoricæ. Et  ideo per hoc quòd patribus interdicitur, ne filios ad iracundiam prouocent, non prohibetur quin filios  verberent causa disciplinæ: sed quod   non immoderatè eos affligant verberibus. Quòd verò indicitur dominis, quòd remittant seruis minas, potest dupliciter intelligi. Vno  modo, vt remissè minis vtantur:  quod pertinet ad moderationem  disciplinæ. Alio modo, vt aliquis  non semper impleat quod comminatus est: quod pertinet ad hoc, quod   iudicium quo quis comminatus est  pœnam, quandoque per remissionis misericordiam temperetur.