DVbitatur autem de furibus, an merito  interficiantur. Et arguitur primo pro  parte negatiua. Nam in lege veteri quæ fuit  rigida valde, non interficiebantur: vt patet  Exodi 22. Vbi qui furabatur pecuniam, puniebatur pœna dupli. Qui bouem pœna  quintupli: qui ouem pœna quadrupli. Postea vero tempore Salomonis, vt significatur Prouerb. 6. Puniebatur pœna septupli.  Præterea etiam in. l. sed nouo iure. C. de seruis fugitiuis. & in authentico. sed nulli iudici liceat. collatione. 9. Decernitur, vt fures  non interficiantur. Ergo iniquum est illos  occidere. Secundo vita hominis multo pretiosior est rebus temporalibus, ergo non est  æquum auferre vitam ab illo, qui tantum  nocuit in rebus temporalibus. Tertio. Nam  fur non perturbat pacem temporalem neque est sacrilegus furando res sacras, neque  expoliat publicum ærarium. Ergo nimis durum videtur, vt occidatur. Alexand. Alensis in 3. par. quæst. 47. artic. 4. membro 4. negat esse licitum occidere fures. Scotus in. 4.  dist. 15. quæst. 3. Vniuersaliter negat esse licitum occidere malefactores, nisi tantum illos quos lex Vetus declarauit esse occidendos. ¶ De hac opinione iam supra diximus  in quæst. 64. quam falsa sit & omnino intolerabilis. Syluester etiam in verbo, furtum. quæstione 3. quòd attinet ad fures, tenet eandem sententiam. Soto in libr. 5. de Iustitia & iure. quæstione. 3. artic. 3. ad quartum. nimis ægrè fert, quòd fures occidantur & inuehitur in Baldum: quia eius sententia fuerit in causa, quòd ista lex sit in vsu  quòd fur pro tertio furto occidatur, aut pro  vno ingenti. Erasmus etiam in annotationibus ad Titum 3. inquit, Iurisperitos ob ignorantiam vocabulorum, occidunt fures: eo  quòd sermone vulgari apud Hispanos &   Gallos appellantur, ladrones: cum tamen  fures non sint latrones.