Secunda conclusio. Si per correctionem  fraternam corrigitur frater, vel speratur prudenter corrigendus, tunc nō tenetur aliquis  eum accusare: nisi crimen sit perniciosum  bono cōmuni. Probatur prima pars. Quia  accusatio ordinatur per se ad conseruationẽ   boni communis, sed bono publico sufficienter prouidetur in illo casu per correctionem  fraternam: ergo tunc non est procedendum  ad accusationem. Probatur consequentia.  Quia aliàs punitio per se intenderetur. Et  cōfirmatur. Quia cùm quis potest cum minimo detrimento proximi prouidere bono  communi, tenetur non facere maius nocumentum, ergo si potest cum nullo proximi  detrimento sucurrere bono communi: tenetur non accusare. Et confirmatur secundò.  Ita se habet homo criminosus in republica,  sicut membrum infirmum in corpore: sed  chirurgus, qui curat salutem corporis, tenetur cum minimo detrimento membri, prouidere saluti totius: ergo ille qui curat prouidere bono communi: tenetur cum minimo    detrimento partis, scilicet, criminosi hominis, illi bono cōmuni prouidere. Hinc sequitur, ꝙ si oppositũ aliquis faciat, scilicet accusando illũ, quẽ poterat per correctionem fraternam corrigere, ita vt bonum cōmune nihil pateretur: tenetur ad restitutionẽ totius  damni, quod patitur accusatus. Probatur,  quia ille peccat non solum contra charitatem, sed etiam contra iustitiam, inferendo  damnum proximo sine causa.