RESPONDEO dicendum,  quòd aliud est veritatem tacere, aliud est falsitatem proponere. Quorum primum in aliquo casu licet;  non enim aliquis tenetur omnem  veritatem confiteri, sed illam solũ,  quam ab eo potest, & debet requirere iudex secundum ordinem iuris: puta cum præcessit infamia super aliquo crimine, vel aliqua expressa indicia apparuerunt, vel etiā   cùm præcessit probatio semiplena.  Falsitatem tamẽ proponere in nullo casu licet alicui. Ad id autẽ quod  licitum est, potest aliquis procedere, vel per vias licitas & fini intento  accōmodas, quod pertinet ad prudentiam: vel per aliquas vias illicitas & proposito fini incongruas,  quod pertinet ad astutiam, quæ   exercetur per fraudem & dolum,  vt ex suprà  †{
         q. 55. art. 4. & 5.        
} dictis patet. Quorum  primum est laudabile, secundum  verò, vitiosum. Sic ergo reo qui accusatur, licet se defendere veritatem occultando, quam confiteri  non tenetur per aliquos conueniẽtes modos: puta quòd non respondeat, ad quæ respondere non tenetur: hoc autem non est calumniosè   se defendere, sed magis prudenter  cuadere. Non autem licet ei vel falsitatem dicere, vel veritatem tacere, quam confiteri tenetur. Neque    etiam aliquam fraudem vel dolum  adhibere, quia fraus & dolus vim  mendacij habent. Et hoc est calumniosè se defendere.