Tertia cōclusio. Qui iuridicè interrogatus nō respondet veritatẽ, nō est absoluẽdus   sacramẽtaliter  quādiu manet in iudicio: nisi  prius cōfiteatur veritatem iudici. Ratio est,  quia ille permanet in peccato quādiu interrogatur &  nō respondet, sed quandiu nō fertur sentẽtia absolutionis interrogatur virtualiter, & est tempus respondendi, ergo est in  peccato mortali quādiu  nō  respōdet. Notandũ est tamen, ꝙ si postquā reus negauit veritatẽ  corā iudice, postea tamen si ex eo ꝙ confiteatur illā, incurrat in nouā  pœnā  cōuictus   de noua culpa periurij, nō tenebitur iterum  cōfiteri veritatem. Ratio est, quia in illo casu  ille se prodit tanquam reum de noua culpa,  quod nemo tenetur facere. Si autẽ  nō incurrit nouā pœnam quā antea incurreret, tenebitur cōfiteri veritatem quā negauit. Et hoc  ipsum dicemus de teste qui noluit testificari veritatem, cũ teneretur, scilicet, ꝙ tenetur  illā testificari quandiu pendet sententia, nisi  ex eo sequatur illi noua pœna. Itẽ est notandũ, ꝙ id quod dicimus in tertia cōclusione,  multò magis verificandũ est, quando iam  reus est condemnatus aliàs conuictus per testes: tunc enim nisi cōfiteatur veritatem, cōdemnat ipse suo silentio iudicem, vel testes  tanquā iniquos. ¶ Quarta cōclusio. Postquā   semel reus per sententiā est absolutus, ex eo  ꝙ ipse negauit veritatẽ quam tenebatur confiteri: nō tenetur vltra cōparere coram iudice, & dicere veritatẽ. Ratio est, quia ille tantũ violauit iustitiā  legalẽ, ergo nō tenetur ad  restitutionẽ prodendo seipsum. Notandum  est tamen circa istā  conclusionẽ, ꝙ si pars cōtraria læsa est ex delicto de quo accusabatur  reus: & ex eius negatione maius incōmodũ   incurrit: tunc tenebitur reus ad restitutionẽ   totius dāni respectu partis contrariæ, scilicet,  ad restitutionẽ  expẽsarũ quas fecit in ꝓsecutione litis. Ratio est, quia respectu partis cōtrariæ peccat reus cōtra  iustitiā  cōmutatiuā.