Circa prædictas conclusiones. Notandũ,  quod religiosis non est licitum fugere de  carcere, quia illi sponte sua se abdicauerunt  libertate vagandi: quare non debent esse melioris conditionis quantum ad hoc, qui sunt  in carcere: quam alij religiosi: sed isti non  possunt fugere. Ergo neque illi. Hinc excipiunt aliqui, nisi forte ageretur de periculo vitæ ipsius religiosi: tunc enim licitum  esset illi fugere. Et hoc probat ratio Diui  Thomæ in solutione ad secundum. Possumus etiam ponere, aliam exceptionem, quādo religiosus est condemnatus ad perpetuum carcerem, vel ad durissimam pœnam: tunc enim fugere licebit non ad vagandum, neque ad dimittendum habitum:   sed ad quærendum aliquod remedium à superiori prælato, vel à summo Pontifice. Ratio huius exceptionis est: quia videtur nimis  asperum & inhumanum, priuare religiosos recursu ad supremum prælatum in tanta angustia constitut os: satis enim erit in fauorem religionis & voti solennis, quod non  concedamus illis licentiā vagandi, sed quòd  teneantur repræsentare se superiori Prælato, aut Pontifici, vt dictum est.