Explicatur conclusio. In quolibet habitu  possumus duo considerare, & rem ipsam in  quam tendit habitus, & modum. Dicimus  ergo, ꝙ si cōsideretur res inquam tendit detractio & contumelia, detractio grauius peccatum est quam contumelia, destruit enim  famam, quæ excellentius bonum est, quàm  honor & reuerentia quæ destruitur per contumeliam. Et hoc patet etiam exemplis in  scientijs naturalibus, v. g. Logica perfectior  scientia est quantum ad modũ  quā Theologia ꝓ isto statu: Theologia vero perfectior  scientia est ex parte obiecti & simpliciter &   absolutè. Hæc conclusio habet tres partes.  Prima pars probatur. Contumelia est læsio  honoris, detractio vero est læsio famæ: sed  læsio honoris per se fit per apertam violentiam, læsio vero famæ fit per se occultè  & secretè: ergo peiorem modum habet cōtumelia quam detractio. Patet cōsequentia. Nam  in iniurijs inferendis grauior modus est violentia quam fraus & dolus. Et confirmatur.  Nam D. Tho. 1. 2. q. 6. dicit, quòd magis repugnat voluntario violentia quam fraus &   dolus: quoniā magis repugnat principio voluntarij, scilicet voluntati: sed in contumelia  est manifesta violentia, in detractione vero  est fraus & dolus: ergo quantum ad modũ   excedit cōtumelia. Secundo. Maior cōtemptus est in cōtumelia quam in detractione:  ergo contumelia excedit detractionẽ quantum ad modum. Secunda pars cōclusionis   probatur. Nam detractio ver satur circa nobilius & principalius obiectum, versatur enim circa famam, cōtumelia vero circa honorem: ergo detractio excedit contumeliā   ex parte obiecti: quod vero fama melius bonum sit quam honor non indiget probatione. Tertia pars probatur. Illud peccatũ contra proximum est grauius, quod aufert maius bonum & infert maius damnum: sed detractio aufert maius bonum, & infert maius  damnum quam cōtumelia: est ergo grauius  peccatum. Minor patet, ex eo ꝙ fama quæ   per detractionem aufertur, maius bonũ est  quam honor, qui per cōtumeliam aufertur.