DVbitatur secundò. An infamare seipsum sit peccatum mortale ex genere  suo contra iustitiam. Vide supra tract. de dominio quæstione. 2. Et quæ dixi quæst. 62.  art. 2. dub. 8. & 11.  ¶ In hac quæstione est prima sententia Caiet. in hoc artic. & in summa  verbo, detractio. vbi expressè tenet, ꝙ qui infamat seipsum peccat mortaliter cōtra  iustitiā, & tenetur ad restitutionẽ: neque excusatur vi tormentorum. Huius sententiæ  fundamentũ est, ꝙ homo nō est dominus proprię   famæ magis quā vitæ, vnde sicut occidere se  ipsum est peccatũ mortale contra iustitiam:  ita seipsum infamare. Ecōtra vero Soto vbi  supra, & in relectione de ratione tegendi secretum, membro. 1. quæstione. 3. & membro. 3. quæstione. 4. conclusione. 10. statuit  oppositum fundamentum, quòd homo  est dominus propriæ famæ, & ex hoc fundamento colligit, ꝙ qui infamat seipsum non  peccat contra iustitiā imo neq; contra charitatẽ, neq; est contra charitatẽ ex genere suo,  imo aliquando potest esse officiũ virtutis in  priuata persona infamare seipsum, in persona vero quæ  obligatā habet suam famā alijs,  vt prælatus semper est peccatũ mortale contra iustitiam.