RESPONDEO dicendum,  quòd secundum Apostolum ad Romanos primo, "Digni sunt morte  non solùm qui peccata faciunt, sed  etiam qui facientibus peccata consentiunt." Quod quidem contingit dupliciter. Vno modo directè,  quando scilicet quis inducit alium  ad peccatum, vel ei placet peccatum. Alio modo indirectè, quando scilicet non resistit, cùm resistere possit. Et hoc contingit quandoque non quia peccatum placeat,  sed propter aliquem humanum timorem. Dicendum est ergo, quòd  si aliquis detractiones audiat absque resistentia, videtur detractori  consentire: vnde fit particeps peccati eius. Et si quidem inducat eum   ad detrahendum, vel saltem placeat  ei detractio propter odium eius, cui  detrahitur, non minus peccat, quàm  detrahens, & quandoque magis.  Vnde Bernardus †{
         Libr. 2. de consideratione ad Eugenium circa finem illius.        
} dicit, Detrahere aut detrahentem audire, quid horum damnabilius sit, non facilè dixerim. Si verò non placeat ei peccatum, sed ex timore, vel negligentia,  vel etiam verecundia quadam omittat repellere detrahentem, peccat  quidem, sed multominus quàm detrahens, & plerunque venialiter.  Quandoque etiam hoc potest esse  peccatum mortale, vel propter hoc,  quòd alicui ex officio incumbit detrahentem corrigere, vel propter  aliquod periculum consequens, vel  propter radicem, qua timor humanus quandoque potest esse peccatum mortale, vt suprà  habitum  †{
         Q. 19. articul. 3.        
} est.