Ad secundum argumentum respondetur concedendo quòd charitas respicit omne bonum, non tamen qua ratione est debitum. Vnde oportuit ponere virtutem specialem quæ respiciat bonum debitum vt  sic. Licet enim charitas, vt est virtus vniuersalis & inferens alias virtutes, versetur circa  iustum debitum simpliciter; non tamen  quia illud sit materia propria charitatis: sed  quia est materia charitati subiecta, qualiter  intelligitur illud Pauli; Charitas non agit  perperā. Illud vero D. August. quòd iustitia est amor Dei, intelligitur causaliter, quatenus, videlicet, ad impletio cuius vis boni  ex amore procedit, ad Roman. 13. Qui diligit proximum legem impleuit. Hoc modo  multoties nomen virtutis imperantis tribuitur actibus imperatis: qualiter mors pro  Christo dicitur maxima charitas. Licet sit  actus fortitudinis: & illud. Plenitudo legis  est dilectio. & D. Thom. hac quæst. art. 6.   omnes actus reliquarum virtutum qui à iustitia dirigũtur, iustitiam appellat. Ad illud  vero Aristot. respondetur ex D. Thom. ibi,  quòd si omnes essemus amici, omnia essent  communia. Vnde non indigeremus iustitia  quæ applicat rem vero domino.