Ad tertium, quòd illæ particulæ peculiari ratione ponuntur in definitione iustitiæ.  Primò ad denotandum discrimen iustitiæ   ab alijs virtutibus moralibus: quia sola ipsa  in voluntate ponitur. Secundò, quia peculiaris difficultas est in voluntate ad tribuendum alteri ius suum: quæ non inuenitur in  hoc, quòd voluntas eligit proprium bonũ,  respectu verò alieni retardatur & impeditur voluntas ab vtilitate ipsa proprij boni.  Quocirca requiritur peculiaris constantia  & firmitas in iustitia. Vnde Sapien. 5. dicitur. "Induet pro thorace iustitiam, & accipiet pro galea iudicium certum, scutum  inexpugnabile æquitatem." Quæ omnia ponuntur ad denotandam constantiam & firmitatem iustitiæ. Ad confirmationem respondetur, quòd licet omnis virtus suo modo ordinetur ad rectitudinem habentis, vnde dixit Arist. 1. Magnorum moralium cap.  22. quòd virtus est optimus habitus: aliter  tamen & aliter rectificant. Quædam enim  rectitudinem essentialem tribuunt, vt charitas & gratia. Aliæ vero dicuntur rectificare  potentiam: quia moderantur passiones illius constituentes medium inter excessum  & defectum. Vt temperantia respectu concupiscibilis. Fortitudo respectu irascibilis.  Aliæ autem rectificant eo solùm quia ordinant potentiam ad rectum. Et hoc modo  iustitia dicetur rectitudo voluntatis. Et sic  Anselmus in Dialogo de veritate. & cap.  13. dicit enim iustitiam esse rectitudinem propter se: loquitur causaliter, quia videlicet causat rectitudinem. Hæc amplius  explicantur infra artic. 9. & 1. 2. quæst. 60.  art. 2. & 3.