Ad quintum, aliqui ex Thomistis dicunt,  iustum in definitione positum solum accipi pro iusto perfecto. Quare ibi non includitur iustum paternum aut dominatiuum:  quod isti appellant secundùm quid & improprium. Isti tamen deseruntur: quia Diuus August. lib. 19. de Ciuit. cap. 21. sub hac  diffinitione claudit non solum pietatem: sed  etiam religionem & iustum illius. Neque  ratio istorum aliquid valet. Nam bene stat  quòd obiectum alicuius potentiæ aut habitus sit analogum: & in quibusdam reperiatur secundùm quid: & nihilominus quòd  specificet & det vnitatem maiorem, quàm  habet in se. Patet in ente, quod specificat intellectum & habitum scientiæ Metaphysicæ: tamen dat vnitatem intellectui. Vnde in    nostra sententia respondetur, quòd omne  ius verum, etiam si non sit perfectum, includitur sub obiecto iustitiæ: ac subinde sub virtute ipsa. Ad confirmationem quæ difficilis est, respondetur quod idem actus potest pertinere ad diuersas virtutes, à quibus secundum diuersam rationem producitur: maximè in subordinatis. Exemplum est in demonstratione physica quæ secundum materiam  producitur ab habitu physico, secundum vero formam & modum producitur à Dialectica. Similiter actus pœnitentiæ formaliter producitur à pœnitentiæ virtute: est tamen ibi dilectio intrinsecè respiciens habitum charitatis. Ita in proposito formaliter  ius paternum exercetur à pietate: inuenitur  tamen ibi ratio iustitiæ secundum quod ius  patri tribuitur, vnde etiam respicit iustitiam.