IN hoc articulo intendit Diuus Thomas  explicare genus immediatum iustitiæ,  quod est virtus humana siue moralis: quā   definiuit Aristot. libr. 2. Ethicorum cap. 6.   quæ est, Bonum facit habentem & opus  eius bonum reddit. Aduerte secundo, egregiam doctrinam in solutionibus ad primũ,  & secundum argumentum aduersus nostri  temporis hæreticos: qui volunt auferre meritum à votis monasticis, quasi necessitas  præcepti diminuat rationem meriti. Cùm  tamen reuera non diminuat rationem virtutis, quæ ex natura sua habet actum meritorium. Ex eadem doctrina possumus colligere quàm falsa & periculosa sit opinio eorum, qui negant in Christo Domino obedientiam præcepti moriendi fuisse meritoriam quantum ad substātiam obediendi &   quantum ad speciem. Sed aiunt fuisse meritoria propter intensionem actus, quæ non  erat in præcepto. Quæ doctrina mihi semper visa est plus quam periculosa, & nunc    videtur quoniam Apostolus ad Philippenses. 2. Exaltationem Christi attribuit tanquam præmium humilitati & obedientiæ   Christi vsque ad mortem crucis: non quia  libentius & intensius se humiliauit & obediuit quā tenebatur. Ait enim, humiliauit se  metipsum Dominus noster Iesus Christus  factus obediens vsque ad mortem, &c. propter quod exaltauit illum, &c. Ratio item  Philosophica destruit eam opinionẽ. Quoniam actus obedientiæ secundum propriā   rationem specificam meritorius est: siquidem est actus virtutis. Est autem indifferens ad rationem meriti, quòd actus virtutis cadat sub præcepto, vel sub consilio. Imo  cæteris paribus magis meritorius est actus.   qui cadit sub præcepto, quàm qui cadit sub  cōsilio tantum. Cùm igitur in Christo Domino obedientia præcepti moriendi fuerit  actus virtutis propriè: necesse est secundum  propriam speciem & substantiam fuisse meritorium. & non solum propter maiorem  intensionem quam non tenebatur habere.  Vnde procedit illa opinio ex mala intelligentia liberi arbitrij definitionis & actionis  liberæ, putant enim necessitatem præcepti  coniunctam cum efficacia gratiæ  & cum  eius necessitate destruere indifferentiā voluntatis & libertatis. Quod demonstrauimus. 1. part. quæst. 19. art. 10. esse plusquam  falsum.