RESPONDEO dicendum,  quòd illa potentia est subiectum  virtutis, ad cuius potentiæ actum  rectificandum virtus ordinatur. Iustitia autem non ordinatur ad dirigendum aliquem actum cognoscitiuum. Non enim dicimur iusti ex hoc, quòd rectè aliquid cognoscimus: & ideo subiectum iustitiæ non est intellectus, vel ratio  quæ est potentia cognoscitiua: sed  quia iusti in hoc dicimur, quod aliquid rectè agimus, proximum autem principium actus est vis appetitiua, necesse est quòd iustitia sit  in aliqua vi appetitiua sicut in subiecto. Est autem duplex appetitus,  scilicet voluntas, quæ est in ratione, & appetitus sensitiuus consequens apprehensionem sensus, qui  diuiditur per irascibilem & concupiscibilem: vt in. 1. †{
         1. 1. quæstione. 81. artic. 2.        
} habitum  est. Reddere autem vnicuiq́; quod  suum est, non potest procedere ex  appetitu sensitiuo: quia apprehensio sensitiua nō se extendit ad hoc,  quòd considerare possit proportionem vnius ad alterum: sed hoc est  proprinm rationis. Vnde iustitia  non potest esse sicut in subiecto in  irascibili vel concupiscibili, sed solùm in voluntate. Et ideo †{
         Li. 5. Ethicor. c. 1. & 5. ad finẽ.        
} Philosophus diffinit iustitiam per actum    volũtatis, vt ex supra †{
         Art. 1. huius quæst.        
} dictis patet.