AD Quartum sic proceditur.{
         3. dist. 33. q. 6. ar. 4. quæstio. 3. virt. q. 1. arti. 5. co. finem. Et 5. Ethicor. lect. 1. co. 2.        
}   Videtur quòd iustitia non sit in voluntate  sicut in subiecto. Iustitia enim quādoq́ue veritas dicitur. Sed veritas  non est voluntatis, sed intellectus:  ergo iustitia non est in voluntate sicut in snbiecto.
  
 ¶ 2 Præterea. Iustitia est circa ea,  quæ sunt ad alterum. Sed ordinare aliquid ad alterum est rationis:  Iustitia ergo non est in voluntate  sicut in subiecto, sed magis in ratione.
  
 ¶ 3 Præterea. Iustitia non est virtus intellectualis, cùm non ordinetur ad cognitionem: vnde relinquitur quòd sit virtus moralis. Sed  subiectum virtutis moralis est rationale per participationem, quod    est irascibilis & concupiscibilis, vt  patet per †{
         Li. 1. cap. vlt. to. 5.        
}  Philosophum in. 1. Ethicorum. Ergo iustitia non est in voluntate sicut in subiecto, sed magis  in irascibili & concupiscibili.
  
 SED contra est, quod †{
         In dialogo de veritate, ca. 13.        
} Anselmus dicit, quòd iustitia est rectitudo voluntatis, propter se seruata.
  
 RESPONDEO dicendum,  quòd illa potentia est subiectum  virtutis, ad cuius potentiæ actum  rectificandum virtus ordinatur. Iustitia autem non ordinatur ad dirigendum aliquem actum cognoscitiuum. Non enim dicimur iusti ex hoc, quòd rectè aliquid cognoscimus: & ideo subiectum iustitiæ non est intellectus, vel ratio  quæ est potentia cognoscitiua: sed  quia iusti in hoc dicimur, quod aliquid rectè agimus, proximum autem principium actus est vis appetitiua, necesse est quòd iustitia sit  in aliqua vi appetitiua sicut in subiecto. Est autem duplex appetitus,  scilicet voluntas, quæ est in ratione, & appetitus sensitiuus consequens apprehensionem sensus, qui  diuiditur per irascibilem & concupiscibilem: vt in. 1. †{
         1. 1. quæstione. 81. artic. 2.        
} habitum  est. Reddere autem vnicuiq́; quod  suum est, non potest procedere ex  appetitu sensitiuo: quia apprehensio sensitiua nō se extendit ad hoc,  quòd considerare possit proportionem vnius ad alterum: sed hoc est  proprinm rationis. Vnde iustitia  non potest esse sicut in subiecto in  irascibili vel concupiscibili, sed solùm in voluntate. Et ideo †{
         Li. 5. Ethicor. c. 1. & 5. ad finẽ.        
} Philosophus diffinit iustitiam per actum    volũtatis, vt ex supra †{
         Art. 1. huius quæst.        
} dictis patet.
  
 AD primum ergo dicendum, ꝙ   quia voluntas est appetitus rationalis: ideo rectitudo rationis, quæ veritas dicitur, volũtati impressa, propter propinquitatem ad rationem,  nomen retinet veritatis. Et inde est  quod quandoq́; iustitia veritas vocatur.
  
 AD secundum dicẽdum, quòd  voluntas fertur in suum obiectum  consequenter ad apprehensionem  rationis. Et ideo quia ratio ordinat  in alterum, voluntas potest velle aliquid in ordine ad alterũ: quod pertinet ad iustitiam.
  
 AD tertium dicendum, quòd  rationale per participationem non  solùm est irascibile & concupiscibile, sed omnino appetitiuum, vt  dicitur in. 1.  †{
         Lib. 1. ca. vlti. to. 5.        
}  Ethicorum: quia omnis appetitus obedit rationi. Sub  appetitiuo autem comprehẽditur voluntas: & ideo voluntas potest  esse subiectum virtutis moralis.