Tertiò arguitur. Voluntas ex natura sua  determinata est ad bonum secundum rationem prosequendũ: propter ea enim dicitur appetitus rationalis, ergo non indiget  habitu iustitiæ superaddito. Probatur consequentia, quia habitus ponuntur ad determinandam potentiam. Confirmatur primo, quia propterea voluntas non indiget  habitu temperantiæ  & fortitudinis, quia ex  natura sua determinata est ad volendum  obiectum harum virtutum tanquam proprium bonum, sed ponuntur istæ virtutes  in appetitu sensitiuo, vbi est difficultas propter emergentes passiones inordinatas, ergo voluntas non indiget habitu iustitiæ: siquidem est determinata tanquam ad proprium bonum ad bonum rationis. Confirmatur secundo à simili: propterea enim materia prima æqualiter se habet secundum se  ad omnes formas, quia ex natura sua habet immediatum, & intrinsecum ordinem ad formam substantialem: sed voluntas cùm sit appetitus rationalis ex natura sua  habet immediatum ordinem ad bonum rationis, ergo sicut non indiget habitu temperantiæ ad volendum obiectum temperantiæ, non indigebit habitu iustitiæ ad volendum obiectum iustitiæ. Vtrunque enim  est bonum rationis.