Ad tertium iam diximus, quòd non est  præsentis loci omnino distinguere: qua ratione temperantia & fortitudo differant à   iustitia ex parte subiecti. Nunc autem breuiter respondetur, quòd voluntas non est  determinata ex natura sua ad quodlibet bonum rationis, nisi sit proprium. Dicitur enim  amabile quidem bonum: vnicuique autem  proprium. Propterea igitur indiget voluntas speciali habitu determinante ipsam, vt  promptè  & delectabiliter operetur bonum  rationis quod est ad alterum. At vero ad temperantiæ  & fortitudinis bonum agendum  tota difficultas est in appetitu sensitiuo. Et  idcirco in illo solum ponuntur istæ duæ virtutes, fortitudo & temperantia. Ad primam  confirmationem negatur minor. Imo voluntas ex natura sua ad bonum rationis, quod  est ad alterum non est determinata. Ad secundam respondetur, quòd potius illud simile potest fauere nobis: quia quanuis materia prima sit ex natura sua determinata ad  formam substantialem vt sic: non est tamen  determinata ad quamlibet formam specificam & indiuidualem: sed necesse est, quòd  determinetur ab agente mediantibus dispositionibus materialibus. Sic etiam voluntas  est determinata ex natura sua ad bonum rationis in communi: verum vel apparens bonum: & tamen ad bonum proprium non  ponimus aliquas dispositiones & habitus  determinantes: sed sufficit quòd respectu  proprij boni & veri secundum rationem auferatur difficultas quæ est in appetitu sensitiuo, vt statim voluntas inueniat se facilem  & promptam ad operationes temperantiæ   & fortitudinis. Ad operationes verò iustitiæ necesse habet determinari per habitum,  vt promptè  & delectabiliter operetur, sicut  oportet.