RESPONDEO dicendum,  quòd iustitia, sicut dictum est †{
         Art. 2. huius quæst.        
}, ordinat hominem in comparatione  ad alium. Quod quidem potest esse  dupliciter. Vno modo ad alium singulariter consideratum: alio modo  ad alium in communi, secundum  scilicet quod ille, qui seruit alicui  communitati: seruit omnibus hominibus qui sub communitate illa  continentur. Ad vtrunque ergo se  potest habere iustitia secundũ propriam rationem. Manifestum est  autem, quòd omnes qui sub communitate aliqua continentur, comparantur ad communitatem sicut  partes ad totum. Pars autem id  quod est, totius est: vnde & quodlibet bonum partis est ordinabile in  bonum totius. Secundum hoc ergo bonum cuiuslibet virtutis siue  ordinantis aliquem hominem ad    seipsum, siue ordinantis ipsum ad  aliquas alias personas singulares, est  referibile ad bonum commune, ad  quod ordinat iustitia. Et secũdùm   hoc actus omnium virtutum possunt ad iustitiam pertinere, secundùm quod ordinat hominem ad  bonum commune. Et quantum ad  hoc, iustitia dicitur virtus generalis. Et quia ad legem pertinet ordinare in bonum commune, vt supra  †{
         1. 2. q. 90. art. 2. & arg. 4. q. præced.        
} habitum est, inde est quòd talis  iustitia prædicto modo generalis,  dicitur iustitia legalis: quia scilicet  per eam homo concordat legi ordināti actus omnium virtutum in  bonum commune.