ARTICVLVS V.   ¶  Vtrùm iustitia sit virtus generalis.
  

 AD Quintum sic proceditur.{
         Infr. q. 6. & 7. et q. 59. art. 1. Et 1. 2. q. 60. art. 3. & 5. Eth. lect. 1. 2. & 3.        
} Videtur quòd iustitia  non sit virtus generalis.  Iustitia enim condiuiditur alijs virtutibus, vt patet Sapien. 8. Sobrietatem & iustitiam docet, prudentiam & virtutem. Sed generale nō   condiuiditur, seu connumeratur  speciebus sub illo generali cōtẽtis:    ergo iustitia nō est virtus generalis.
  
 ¶ 2 Præterea. Sicut iustitia ponitur virtus cardinalis: ita etiam  temperantia & fortitudo. Sed temperantia vel fortitudo non ponitur  virtus generalis: ergo neque iustitia debet aliquo modo poni virtus  generalis.
  
 ¶ 3 Præterea. Iustitia est semper  ad alterum: vt suprà  †{
         Art. 2. huius quæst.        
} dictum est.  Sed peccatum, quod est in proximum, non potest esse peccatum generale: sed diuiditur contra peccatum, quo peccat homo contra seipsum: ergo etiam neque iustitia est  virtus generalis.
  
 SED contra est, quod †{
         Lib. 5. ca. 1. & 2. tomo. 5.        
}  Philosophus dicit in. 5. Ethicorum, quòd  iustitia est omnis virtus.
  
 RESPONDEO dicendum,  quòd iustitia, sicut dictum est †{
         Art. 2. huius quæst.        
}, ordinat hominem in comparatione  ad alium. Quod quidem potest esse  dupliciter. Vno modo ad alium singulariter consideratum: alio modo  ad alium in communi, secundum  scilicet quod ille, qui seruit alicui  communitati: seruit omnibus hominibus qui sub communitate illa  continentur. Ad vtrunque ergo se  potest habere iustitia secundũ propriam rationem. Manifestum est  autem, quòd omnes qui sub communitate aliqua continentur, comparantur ad communitatem sicut  partes ad totum. Pars autem id  quod est, totius est: vnde & quodlibet bonum partis est ordinabile in  bonum totius. Secundum hoc ergo bonum cuiuslibet virtutis siue  ordinantis aliquem hominem ad    seipsum, siue ordinantis ipsum ad  aliquas alias personas singulares, est  referibile ad bonum commune, ad  quod ordinat iustitia. Et secũdùm   hoc actus omnium virtutum possunt ad iustitiam pertinere, secundùm quod ordinat hominem ad  bonum commune. Et quantum ad  hoc, iustitia dicitur virtus generalis. Et quia ad legem pertinet ordinare in bonum commune, vt supra  †{
         1. 2. q. 90. art. 2. & arg. 4. q. præced.        
} habitum est, inde est quòd talis  iustitia prædicto modo generalis,  dicitur iustitia legalis: quia scilicet  per eam homo concordat legi ordināti actus omnium virtutum in  bonum commune.
  
 AD primum ergo dicendum,  quòd iustitia condiuiditur seu connumeratur alijs virtutibus, non inquantum est generalis, sed inquantum est specialis virtus: vt infra †{
         Art. 7. & 12. huius quæst.        
}   dicetur.
  
 AD secundum dicẽdum, quòd  temperantia & fortitudo sunt in  appetitu sensitiuo, id est, in concupiscibili & irascibili. Huiusmodi  autem vires sunt appetitiuæ quorundam bonorum particularium,  sicut & sensus est particularium cognoscitiuus. Sed iustitia est sicut in  subiecto in appetitu intellectiuo,  qui potest esse vniuersalis boni, cuius intellectus est apprehensiuus.  Et ideo iustitia magis potest esse virtus generalis, quàm temperantia  vel fortitudo.
  
 AD tertium dicendũ, quòd illa  quæ sunt ad seipsum, sunt ordinabilia ad alterum: præcipuè  quātum ad bonum commune. Vnde & iustitia legalis secundùm quod ordinat ad bonum commune, potest dici virtus generalis. Et eadem ratione iniustitia potest dici peccatum  commune. Vnde dicitur 1. Ioan. 3.   quòd omne peccatũ est iniquitas.

  
 SVMMA ARTICVLI.
  
 PRima conclusio. Iustitia dicitur virtus  generalis secundùm quòd ordinat hominem ad bonum commune.
  
 Secunda conclusio. Eadem iustitia dicitur merito iustitia legalis quatenus per eam  homo concordat legi ordinanti actus virtutum ad bonum commune.