Secundò respondetur, quòd eo modo  quo possumus desiderare possumus facere,  ita quòd propositio maior faciat istum sensum, quod si obiectum factibile à nobis est  licitum in ipso facto, tunc desiderium talis  obiecti est licitum. In hoc vero casu licet desiderare, quod Deus hominem puniat, & ita Deo  est licitum punire, non vero licet priuatæ personæ punire hominem: vnde neque ipsi priuatæ personę licet desiderare. ¶ Ad secundum   respondetur, quod tale desiderium non procedit ex maleuolentia, sed potius ex charitate:  nam desiderare alteri malum sub ratione boni    melioris, non est absolutè desiderare malum.