¶ HIS suppositis. Probatur sufficientia  præfatæ diuisionis. Etenim per contractum  potest transferri vel dominiũ rei, vel vsusfructus illius, aut tantũ vsus. Siquidem trāsferatur dominium rei, cōstituuntur tres species, scilicet cambium, quod fit quando res  pro re commutatur, vt vinum pro frumento: & emptio, quando transfertur dominiũ   rei pro pecunia, & mutuatio quando transfertur dominium rei cum obligatione vt  reddatur tantumdẽ in alio indiuiduo. Quibusdam autem visum est, quòd mutuatio  non sit propriè contractus, eo quòd nulla  obligatio oritur in mutuatore, sed tantum  in mutuatario. Nihilominus falluntur in  hoc, quia mutuator ipse, eo ipso quòd mutuat, manet obligatus ad non statim repetendum, donec mutuatarius aliquod commodum acceperit, vel accipere potuerit moraliter loquendo ex ipsa re mutuata: & eadem  ratio est de cōmodatore, manet enim obligatus vt mutuator, imò vero aliquando statuitur aliquod certum tempus, intra quod  ipse commodator vel mutuator non potest  repetere. Præterea. Si per contractum non  transferatur dominium rei, sed vsusfructus  pro aliquo pretio, vel pensione temporali,  vel perpetua, & tunc talis contractus dicitur emphyteusis. Dicimus autem nō transferri dominium per emphyteusim: quia  quanuis transferatur & tradatur ipsa res, tamen directum dominium rei manet apud    dominum, qui rem transtulit ad vsumfructum alterius: quanuis dominium vtile maneat in illo, qui rem accepit per talem contractum. Denique si per contractum transferatur tantum vsus rei, oriri possunt tres species. Nā si transferatur gratis res sine pretio,  siue vsus ille, est quidem commodatio cum  conditione, vt rei substantia restituatur domino. v. g. si aliquis commodet equum ad  iter faciendum alteri, si autem non transferatur gratis, sed pro vsu alterius rei: dicitur  permutata commodatio. Si autem sit pro  pretio, dicetur locatio.