RESPONDEO dicendum,  quòd dare alicui occasionem periculi vel damni, semper est illicitum,  quanuis non sit necessarium, quòd  homo alteri semper det auxilium  vel consilium pertinens ad eius qualemcunque promotionem. Sed hoc  solum est necessarium in aliquo casu determinato, putà cum alius eius curæ subditur, vel cùm non potest ei  per alium subueniri. Venditor autem, qui rem vendendam proponit, ex hoc ipso dat emptori damni    vel periculi occasionem, quòd rem  vitiosam ei offert, si ex eius vitio damnum, vel periculum incurrere possit. Damnum quidem, si propter huiusmodi vitium res, quæ vendenda  proponitur, minoris sit pretij: ipse  verò propter huiusmodi vitium nihil de pretio subtrahat. Periculum  autem, si propter huiusmodi vitium   vsus rei reddatur impeditus vel noxius: putà si aliquis alicui vendat equum claudicantem pro veloci, vel  ruinosam domum pro firma, vel cibum corruptum siue venenosum  pro bono. Vnde si huiusmodi vitia  sint occulta, & ipse non detegat, erit illicita & dolosa venditio, & tenetur venditor ad damni recompensationem. Si verò vitium sit manifestum, puta cum equus est monoculus, vel cùm vsus rei etsi non  competat venditori, potest tamen  esse conueniens alijs, & si ipse propter huiusmodi vitium, subtrahat  quantum oportet de pretio, non  tenetur   ad manifestandum  vitium rei: quia fortè propter huiusmodi vitium emptor  vellet plus subtrahi de pretio, quam   esset subtrahendum. Vnde potest  licitè veriditor indemnitati suæ  consulere, vitium rei reticendo.