DVbitatur vltimò, quæ  nā intentio, vel  quæ  nā spes lucri vltra sortẽ recipiendi, sufficiat ad cōstituẽdam realem vsuram,  & specialiter quærimus, an qui dat mutuum  cum spe recipiendi lucrum, aliàs non daturus mutuum, sit dicendus vsurarius? Arguitur primò  & probatur, ꝙ non liceat aliquid  lucri sperare ex mutuo absque peccato vsuræ. Nā Dominus Luc. 6. ait, "mutuũ date nihil inde sperantes."  Secũdò. Ex eo loco colligit Vrbanus III. capit. consuluit. de vsuris,  eum esse vsurarium qui non aliàs mutuo  daturus pecuniā credit eo proposito, vt licet  omnino cōuẽtione cessante, plus tamẽ sorte percipiat. Denique si quis pro beneficio  temporali speret aliquid spirituale est simoniacus, ergo si pro mutuo speret lucrũ erit  vsurarius.