Sit ergo tertia conclusio. Qui mutuum dat    intendens lucrum maximè si explicet mentem suam mutuatario, si aliàs non esset  mutuum daturus, est suspectus vsurarius.  Probatur primò. Difficile est admodùm  dignoscere, an talis mutuator ex obligatione speret & intendat lucrum, an potius  ex gratitudine: maximè cùm lucri amor  soleat excæcare mentis oculos: ita vt ipse  mutuator facilè falli possit existimans se ex  gratitudine sperare, cùm reuera ex ciuili  potius obligatione speret. Secundò. Mutuatarius æstimari debet qui ad redimendam vexationem suam rependit lucrum,  magis quàm ex gratitudine, potissimum  cum explicuit illi mentem suam mutuator. Denique, non caret vsuræ suspicione  vehementi, compellere mutuatarij voluntatem ad rependendum aliquid pro mutuo, quanuis dicat mutuator se non obligare illum ex iustitia, sed ex morali debito  & gratitudine tantùm. Certè hoc videtur  pactum implicitum, & vsurarium. Hinc sequitur corollarium. Qui ad hunc modum  dat mutuum non est absoluendus, quovsque mutuatarius explicuerit suam mentem gratam & beneuolam, & condonet id  quod accepit mutuator vltra sortem.