Secunda conclusio. Vsura prohibita est  iure naturali. Probatur primò, testimonijs  Philosophorum qui naturali ratione ducti  vsuram reprobauerunt. Imprimis, Aristot.  1. Polit. capite. 6. & cap. 7. improbat vehementer vsuram, aitque eam esse præter naturam. Idem ait. 4. Ethicorum cap. 1. Item  Cicero lib. 2. de finibus ait, interrogatum Catonem quid esset fœnerari, respōdisse, quòd  esset hominem occidere. Quasi æquipararet Cato fœnerationem cum homicidio  quantùm ad hoc quòd est esse contra iustitiam & ius naturæ. Plutarchus opusculum  fecit, cui titulum inscripsit, quòd non oporteat fœnerari. Item Appianus Alexandrinus  lib. 1. de bello ciuili. & Marcus Cato de re  rustica, vsuras vehementer improbant. Certum ergo est, quòd lumine naturali cognoscitur iniustitia vsurarij. Ratione deinde probatur conclusio. Prima quidem & optima  ratio est D. Thom. in hoc articulo. Iniquum  est & contra ius naturæ vendere idem bis,  aut vendere id quod non est: sed qui accipit  vsuram pro pecunia mutuata, vel quasi vendit idem bis, vel certe vendit id quod non  est, ergo. Maior probatur. Quia ratione naturali notum est, esse iniquum rem vendere  pluris quàm valeat. Minor probatur. Nam  qui dat mutuum ad vsuram, recipit postea  quidem tantum quantum dedit: & insuper pro vsu illius, qui nullius est pretij seorsum à pecunia, accipit aliquid aliud: ergo  aut rem ipsam vendit bis, aut certè pro vsu,  qui seorsum non est æstimandus, aliquid  accipit. Cæterùm de distinctione inter dominium & vsum rerum quæ vsu consumuntur, diximus multa supra in materia  de dominio. Quanuis enim inter se habeāt   distinctionem metaphysicam: tamen quod  attinet ad pretium & valorem, non potest  distingui vsus rei vsu consumptibilis à re  ipsa cuius vsus est vt consummatur.