Quartò. Qui procurans proprium commodum dat mutuò, non potest exigere lucrum cessans, vt dictum est in secunda conclusione; at vero idem videtur esse procurare commodum amici atque proprium commodum: ergo neque tunc licitum erit exigere lucrum cessans. Confirmatur. Si mutuator in gratiam Pauli mutuaret Petro pecunias, non poterat exigere à Petro lucrum cessans; ergo neque si id faciat in gratiam Petri:  quoniam vterque proximus est. Confirmatur secundò. Pro alterius. ementis commodo non licet pretium aliquod accipere pro re  quæ est valde vtilis ementi, vt docet D. Tho.  q. præced. art. 1. ergo neque pro commodo mutuararij. Denique arguitur. Sequeretur ex opposita sententia, quod licitum esset negotiatori diligenter quærere mutuatarios quibus mutuet pecuniam exigendo ab illis lucrum cessans.  Probatur consequentia: quoniam  vnusquisque   licite quærit emptorem rei suæ quæ pretio  æstimabilis est; ergo si lucrum cessans est pretio æstimabile licitum erit negotiatori quærere emptorem. Pro ista sententia negatiua habemus Magistrum Soto lib. 6. de iustit. & iure  quæst. 1. art. 3. in 3. & 4. conclusione. vbi ait,  sententiam affirmatiuam esse minùs probabilem & aperire fenestram plurimis vsuris.  Nihilominus sententia affirmatiua communis est Iurisperitis omnibus in cap. Salubriter. & in cap. Conquæstus de vsuris: exceptis  paucis quibusdam. Videatur Couar. lib. 3.  Variarum resol. cap. 4. num. 1. & 5. Nauarro  etiam in Comment. sup. cap. 2. 14. quæst. 3.  num. 47. & sequentibus. Est etiam communis   omnibus Theologis in 4: dist. 15.  &  Summistis in verbo vsura, videatur Conradus de  contractibus quæst. 80. & Adrianus in 4. in  materia de restitutione, speciali quæstione  de hac re, &  Ioan. de Medina in 6. de restitutione in titulo de vsuris, Caietanus in isto  Comment. super hunc articulum. Hæc sententia communis fuit nostris pręceptoribus  qui nos antecesserunt: solus Magister Soto  est singularis in hac sententia. Imò ipse ait  vbi suprà, non mihi tantum arrogo, vt primus  opinionem illam, scilicet affirmatiuam prorsus refellam. Neque vero D. Tho. in præsenti art. in solut. ad 1. tenet partem  negatiuam sed  duo discrimina, intendit statuete, inter damnum   emergès &  lucrum cessans. Primum est quod  damnum   emergens semper est licitum exigere quoties  aliquis dat mutuum  absque aliqua suspitione. At  verò  lucrum cessans exigere à principio mutuationis rarò  licitum est, cum omnibus suis circunstantijs  & semper habet suspitionem vsuræ.  Secundum est, quod  damnum emergens licitum  est exigere tantum quantum sonat; at verò   lucrum cessans non licet exigere totum quod  speratur. Quod probat D. Tho. quia lucrum   cessans multis vijs impediri potest. Neque  etiam   Scotus &  Durandus  sequuntur  illam  partem  negatiuam si attente legantur in locis citatis. Cæterum   partem  affirmatiuam  quam nos sequimur probant   argumenta quæ fecimus in principio dubij.