Deinde facit, quoniam aliàs si generus  non erat negociaturus, non posset percipere  fructum pignoris titulo lucri cessantis, vel  damni emergentis, sicut iam suprà diximus declarantes illum titulum: eo vel maximè, quòd ipsa lex solum explicat titulum  propter onera matrimonij subleuanda. Est  alia expositio minùs conueniens Adriani &   Medinæ vbi suprà, videlicet, quòd maritus  possit retinere fructus pignoris titulo donationis quā socer facit sibi. Sed cōtra hoc est  quia ista decisio Pōtificia procedit profectò   etiā inuito socero, ergo nō est apta intelligẽtia. Alij Iurisperiti volũt  rationẽ huius esse &   prouenire ex eo, quòd pater tenetur alere  filiam, & ideo censentur fructus pignoris  obligati pro dote, tradere in alimentum filiæ. Vnde colligunt illam definitionem habere locum tantum in genero qui ab ipso socero accipit pignus fructuosum. Hoc asserit Fortunius in tractatu de vltimo fine iuris, illatione. 6. & Magister Soto vbi suprà   quæst. 1. art. 2. ad argumenta paulò ante finẽ   asserit, causam esse eam quā Innocentis insinuat ibidẽ, scilicet onera matrimonij subleuanda. Inquit autem, quod non est tantùm  alere familiam & vxorem & educare filios  & familiam: sed etiam hæc omnia præstare  salua & integra dote: moderatur tamen istā   decisionem Pontificiam, ea moderatione,  quam paulò ante diximus adhibuisse Syluester. Cæterùm contra Fortunij intelligentiam est manifestum argumentum, quod  desumitur ex vsu, qui est optimus legum  interpres. Etenim non solum genero qui cōtractum fecit dotalem cum socero conceditur illi ius percipiendi fructus pignoris: verum in vniuersum omni marito qui pignus  accipit pro dote datur ius ad sibi vendicandum fructus pignoris, quamdiu non soluitur dos;  & hoc habet vsus omnium Regnorum &  Prouinciarũ: & ita iudicatur in omnibus tribunalibus in fauorem mariti.