Ad secundam replicam respondetur conuincere quòd qui offert membrum corporis læsioni non patitur iniustum, si attendamus voluntatem rationalem per quam consentit læsioni. Secus est autem si attendamus   voluntatem naturæ quia per illam non consentit: quin potius repugnat & ex consequenti patitur iniustum. Sed nos in materia  de homicidio aliter philosophabimur. Nunc   autem sequamur hanc sententiam. Ex qua  sequitur quòd qui infert iniustum in illis tribus casibus propositis in duobus argumentis contra primam conclusionem, si materia  sit apta reparari satisfactione vel restitutione, tenetur homo satisfacere & restituere  damnum illatum in illis bonis, quantumcunque patiens consenserit. Patet ex dictis,  quia omne damnum per iniustitiam illatum   reparandum est secundùm legem iustitiæ,  si fuerit illatum in materia reparabili. An vero materia horum bonorum in quibus infertur detrimentum volenti sit reparabilis  necne, alibi est explicandum: quoniam non   est huius loci.