Secundò arguitur. Iudicium, vt docet  Diuus Thomas in hoc articulo, & cum eo  omnes Theologi est actus iustitiæ, sed non  est actus imperatus à iustitia, ergo elicitus  ab ea. Consequentia patet ex sufficienti diuisione. Nam omnis actus alicuius virtutis vel est ab ipsa elicitus vel imperatus. Probatur minor. Nam si iudicium tantum pertineret ad iustitiam, vt actus imperatus ab  ipsa, non esset specialiter tribuendum iustitiæ, quoniam etiam potest imperari à charitate. Omnis enim actus cuiuscunque virtutis moralis est imperabilis à charitate. Et  confirmatur. Prudentia habet imperium super cæteras morales virtutes, ipsa vero non  subijcitur earum imperio per se loquendo,  quia superior est omnibus alijs: superioris  autem est non subijci sed imperare, ergo si  iudicium est actus elicitus à prudentia, non  potest esse per se loquendo imperatus à   iustitia.