AD Secundum sic proceditur.{
         Infr. ar. 3. et 6. & q. 67. art. 1. & 4. dist. 48. corpo. princi. Et Ro. 1. cor. 3. prin. &  ca. 14. cor.  3. fin. & 1.  cor. 4. co. 4        
} Videtur, quòd nō   sit licitum iudicare. Non  enim infligitur pœna nisi pro illicito. Sed iudicantibus imminet pœna, quam non iudicantes effugiũt:    secundum illud Matth. 7.  "Nolite  iudicare, vt non iudicemini." Ergo  iudicare est illicitum.
  
 ¶ 2 Præterea, Roman. 14. dicitur: "Tu quis es, qui iudicas alienũ   seruum? suo domino stat aut cadit."   Dominus autem omniũ Deus est.  Ergo nulli homini licet iudicare.
  
 ¶ 3 Præterea, Nullus homo est  sine peccato, secundũ illud 1. Ioan.  1.  "Si dixerimus quia peccatum non  habemus, nosipsos seducimus." Sed  peccanti non licet iudicare, secundum illud Rom. 2.  "Inexcusabilis es  ò homo omnis qui iudicas. In quo  enim alterum iudicas, teipsum condemnas: eadem enim agis quæ iudicas." Ergo nulli est licitũ iudicare.
  
 SED contra est, quod dicitur  Deut. 16.  "Iudices & magistros constitues in omnibus portis tuis, vt iudicent populum iusto iudicio."
  
 RESPONDEO dicendum,  quòd iudicium in tantum est licitum, inquantum est iustitiæ actus.  Sicut autem ex †{
         Arti. proceden.        
} prædictis patet,  ad hoc quòd iudicium sit actus iustitiæ, tria requiruntur. Primò quidem, vt procedat ex inclinatione  iustitiæ. Secundò, quòd procedat  ex auctoritate præsidentis. Tertiò,  quod proferatur secũdum rectam  rationem prudentiæ. Quodcunq;   autem horum defuerit, iudicium  erit vitiosum & illicitum. Vno quidem modo quando est contra rectitudinem iustitiæ, & sic dicitur  iudicium peruersum vel iniustum.  Alio modo, quando homo iudicar de his, in quibus non habet auctoritatem: & sic dicitur iudicium    vsurpatum. Tertio modo, quando  deest certitudo rationis, puta cùm  aliquis de his iudicat, quæ sunt dubia vel occulta propter aliquas leues coniecturas: & sic dicitur iudicium suspiciosum vel temerariũ.
  
 AD primum ergo dicendum,  quòd Dominus ibi prohibet iudicium temerarium, quod est de intentione cordis, vel de alijs incertis, vt †{
         Lib. 2. ca. 28. to. 4.        
}  Augustinus dicit in libro  de sermone Domini in mōte. Vel  prohibet ibi iudicium de rebus diuinis: de quibus cũ sint supra nos,  non debemus iudicare, sed simpliciter ea credere: vt †{
         Canone 5. in Matth. non procul à fin.        
}  Hilarius dicit super Matthæum. Vel prohibet  iudicium quod non sit ex beneuolentia, sed ex animi amaritudine,  vt †{
         Hom. 17. in opere imperfecto. tomo. 2.        
} Chrysostomus dicit.
  
 AD secundum dicendum, ꝙ iudex constituitur, vt minister Dei.  Vnde dicitur Deuter. 1.  "Quod iustum est iudicate." Et postea subdit:  "Quia Dei est iudicium."
  
 AD tertium dicendum, quòd  illi qui sunt in grauibus peccatis,  non debent iudicare eos, qui sunt  in eisdem peccatis vel minoribus,  vt †{
         Hom. 24. nō remotè à prin. toma. 2.        
}  Chrysostomus dicit super illud  Matth. 7.  "Nolite iudicare." Et præcipuè hoc est intelligendum quando  illa peccata sunt publica: quia ex  hoc generaretur scandalum in cordibus aliorum. Si autem non sunt  publica, sed occulta, & necessitas  iudicandi immineat, propter officium potest cum humilitate & timore vel arguere, vel iudicare. Vnde †{
         Lib. 2. ca. 30. à medio to. 4.        
}  Augustinus dicit in lib. de sermone Domini in monte.  "Si inueniremus nos in eodem vitio esse,  congemiscamus, & ad pariter conandum inuitemus." Nec tamen  propter hoc homo sic seipsum condemnat, vt nouum condemnationis meritum sibi acquirat: sed quia  condemnans alium, ostendit se similiter condemnabilem esse, propter idem peccatum vel simile.