AD Quartum sic proceditur. Videtur quòd dubia non sint in meliorem  partem interpretanda. Iudicium enim magis debet esse de eo, quod  vt in pluribus accidit. Sed in pluribus accidit, quòd aliqui malè  agant:  quia "stultorum infinitus est numerus", vt dicitur Ecclesiast. 1.  "Proni  enim sunt sensus hominis ad malum ab adolescentia sua", vt dicitur  Genes. 8. Ergo dubia magis debemus interpretari in malum, quàm  in bonum.
  
 ¶ 2 Præterea. Augustin. †{
         Lib. 1. de doctr. Christiana, in prin. to. 3.        
} dicit,  quòd ille piè  & iustè viuit, qui rerum integer est æstimator, in neutram partem declinando. Sed ille    qui interpretatur in melius quod  dubium est, declinat in alteram partem. Ergo hoc non est faciendum.
  
 ¶ 3 Præterea. Homo debet diligere proximum sicut seipsum. Sed  circa seipsum homo debet dubia  interpretari in peiorem partem: secundùm illud Iob. 9.  "Verebar omnia opera mea." Ergo videtur quòd  ea quæ sunt dubia circa proximos,  sint in peiorem partem interpretanda.
  
 SED contra est quòd Rom. 14.   super illud, "Qui non manducat,  manducantem non iudicet." Dicit  Gloss.  "Dubia in meliorem partem  sunt interpretanda."
  
 RESPONDEO dicendum,  quòd sicut †{
         Art. præc. ad 2.        
} dictum est, ex hoc ipso, quòd aliquis habet malam opinionem de alio absque sufficienti  causa, iniuriatur ei, & contemnit  ipsum. Nullus autem debet alium  contemnere vel nocumentum  quodcunque inferre, absque causa cogente. Et ideo vbi non apparent manifesta indicia de malitia alicuius, debemus eum vt bonum habere, in  meliorem partem interpretando  quod dubium est.
  
 AD primum ergo dicendum,  quòd potest contingere quòd ille  qui in meliorem partem interpretatur, frequentius fallatur. Sed melius est, quòd aliquis frequenter fallatur, habens bonam opinionem  de aliquo malo homine, quam quòd  rariùs fallatur habens malam opinionem de aliquo homine bono:  quia ex hoc fit iniuria alicui, non  autem ex primo.
  
     AD secundum dicendum, quòd  aliud est iudicare de rebus, & aliud  de hominibus. In iudicio enim in  quo de rebus iudicamus, non attenditur bonum vel malum ex parte ipsius rei de qua iudicamus, cui  nihil nocet qualitercunque iudicemus de ipsa, sed attenditur ibi solum bonum iudicantis, si verè iudicet: vel malum, si falsò: quia verum  est bonum intellectus, falsum autem est malum ipsius, vt dicitur in  6. Ethicorum: & ideo vnusquisque{
           Li. 6. Ethicor. ex c. 2.  colligitur, tom. 5. Li. 6. Metaph. tex.   8. habetur  expreßè tom. 3.        
}   debet niti ad hoc, quòd de rebus iudicet, secundùm quod sunt. Sed in  iudicio, quo iudicamus de hominibus, præcipue attenditur bonum &   malum ex parte eius de quo iudicatur: qui hoc ipso honorabilis habetur quod bonus iudicatur, &  contemptibilis, si iudicetur malus. Et ideo  ad hoc potius tendere debemus in  tali iudicio, quòd hominem iudicemus bonum, nisi manifesta ratio in  contrarium appareat. Ipsi autem homini iudicanti falsum, iudicium,  quo bene iudicat de alio, non pertinet ad malum intellectus ipsius:  sicut nec ad eius perfectionem pertinet secundùm se cognoscere veritatem singularium contingentium, sed magis pertinet ad bonum   affectum.
  
 AD tertium dicendum, quòd  interpretari aliquid in deteriorem  vel meliorem partem contingit dupliciter. Vno modo per quandam  suppositionem: & sic cùm debemus aliquibus malis adhibere remedium, siue nostris, siue alienis,  expedit ad hoc, vt securius remedium apponatur, quòd supponatur id quod est deterius: quia remedium quod est efficax contra maius  malum, multò magis est efficax  contra minus malum. Alio modo  interpretamur aliquid in bonum vel  malum, diffiniendo, siue determinando: & sic in rerum iudicio debet aliquis niti ad hoc, vt interpretetur vnumquodque, secundùm  quod est. In iudicio autem personarum, vt interpretetur in melius:  sicut dictum †{
           In cor. ar.  & ad 2.        
} est.