AD Sextum sic proceditur.{
         Supra art. 2. corp. & infr. q. 67. artic. 1. Et 4. dist. 17. q. 3. art. 3. q. 4. Et di. 48. q. 1. arti. 1. cor.        
} Videtur ꝙ iudicium  per vsurpationẽ non reddatur peruersum. Iustitia enim est  rectitudo quædam in agendis, Sed  nihil deperit veritati à quocunque  dicatur, sed à  quocunq; est accipiẽda, Ergo etiā nihil deperit iustitiæ,    à  quocunq; iustum determinetur,  quod pertinet ad rationem iudicij.
  
 ¶ 2 Præterea. Peccata punire ad  iudicium pertinet. Sed aliqui laudabiliter leguntur peccata punisse,  qui tamen auctoritatem non habebant super illos quos puniebant: sicut Moyses occidẽdo  Ægyptium,  vt habetur Exod. 2.  & Phinees filius  Eleazari, Zambri filium Salumi: vt  legitur Nume. 25.  & reputatum est  ei ad iustitiam: vt dicitur in Psalm.  105. Ergo vsurpatio iudicij non pertinet ad iniustitiam.
  
 ¶ 3 Præterea. Potestas spiritualis distinguitur à  tẽporali. Sed quandoque prælati, habentes spiritualẽ   potestatem, intromittunt se de his  quæ pertinent ad secularem potestatem. Ergo vsurpatum iudicium  non est illicitum.
  
 ¶ 4 Præterea. Sicut ad rectè  iudicādum requiritur auctoritas: ita  etiam & iustitia iudicantis & scientia, vt ex supradictis †{
         Artic. 2.        
} patet. Sed nō   dicitur iudicium esse iniustũ, si aliquis iudicet, non habens habitũ iustitiæ, vel non habens scientiam iuris. Ergo etiam neque iudiciũ vsurpatum, quod fit per defectũ auctoritatis, semper erit iniustum.
  
 SED  cōtra est, quod dicitur Roman. 14.  "Tu quis es, qui iudicas alienum seruum?"
  
 RESPONDEO dicendum,  quòd cùm iudicium sit ferendũ  secundũ leges scriptas, vt dictũ  †{
         Art præt.        
} est,  ille, qui iudicium fert, legis dictum  quodammodo interpretatur, applicando ipsum ad particulare negotium. Cùm autem eiusdem auctoritatis sit legem interpretari, & legem condere, sicut lex condi non  potest nisi publica auctoritate, ita  nec iudicium ferri potest nisi publica auctoritate: quæ quidem se extendit ad eos qui communitati subduntur. Et ideo sicut iniustũ esset,  vt aliquis constringeret alium ad  legem seruandam, quæ non esset  publica auctoritate sancita: ita etiā   iniustum est, si quis compellat aliquem ferre iudicium, quod publica autoritate non fertur.
  
 AD primum ergo dicendum, ꝙ   pronuntiatio veritatis non importat compulsionem ad hoc, quòd suscipiatur: sed liberum est vnicuiq;   eam recipere, vel non recipere, prout vult. Sed iudiciũ importat quandam impulsionem. Et ideo iniustũ   est, ꝙ aliquis iudicetur ab eo qui publicam auctoritatem non habet.
  
 AD secundum dicendum, quòd  Moyses videtur Ægyptium occidisse, quasi ex inspiratione diuina  auctoritatem adeptus: vt videtur  per hoc quod dicitur Actuum 7.  ꝙ   percusso Ægyptio æstimabat Moyses intelligere fratres suos, quoniā   Dominus per manum ipsius daret  salutem Israel. Vel potest dici quòd  Moyses occidit Ægyptium defendendo eum qui iniuriam patiebatur, cum moderamine inculpatæ   tutelæ. Vnde Ambrosius dicit in libro  †{
         Libr. 1. ca. 36. in princip. tom. 1.        
}  de Offic. quòd qui non repellit iniuriam à socio cùm potest, tam  est in vitio, quàm ille qui facit. Et inducit exemplũ Moysi. Vel potest  dici sicut dicit †{
         Lib. 2. c. 2. to. 4. & libro. 22. contra Faustũ capit. 70. tom. 6.        
}  August. in quæstionibus Exod.  ꝙ sicut terra, ante    vtilia semina, herbarum inutilium  fertilitate laudatur: sic illud Moysi  factũ, vitiosum quidẽ fuit: sed magnæ fertilitatis signum gerebat, inquantum scilicet erat signum virtutis eius, qua populum liberaturus  erat. De Phinees autem dicendum  est, ꝙ ex inspiratione diuina, zelo  Dei commotus, hoc fecit, Vel quia  licet nondum esset summus Sacerdos, erat tamen filius summi Sacerdotis: & ad eum hoc iudicium  pertinebat, sicut & ad alios iudices,  quibus hoc erat præceptum.
  
 AD tertium dicendum, ꝙ potestas secularis subditur spirituali, sicut corpus animæ. Et ideo non est  vsurpatum iudicium, si spiritualis  prælatus se intromittat de temporalibus, quatũ ad ea, in quibus subditur ei secularis potestas, vel quæ   ei à seculari potestate relinquũtur.
  
 AD quartum dicendum, quòd  habitus sciẽtiæ  & iustitiæ sunt perfectiōes singularis personæ. Et ideo  per eorum defectum non dicitur  vsurpatum iudicium: sicut per defectũ publicæ auctoritatis, ex qua  iudicium vim coactiuam habet.