Secundo probatur. Si Imperator haberet  dominium temporale supra totum orbem:  vel haberet iure naturali vel iure diuino vel  humano, sed nullo istorum, ergo. Consequentia est manifesta & maior patet à sufficienti  diuisione. Minor verò probatur quod non naturali. Nam hoc iure omnes nascuntur liberi, neque est aliquod dominium iure naturali præter id quod habent parentes super filios & maritus supra vxorem. Vt docet Diuus Thomas. 1. parte quæst. 22. arti. 1. ad secundum. Et quæst. 96. artic. 4. Confirmatur  quia vt docet idem D. Tho. in 2. 2. quæst. 10.  arti. 10. Dominium & prælatio inducta sunt  iure positiuo: quod verò  non iure diuino probatur quoniam nullibi id legimus, sicuti legimus de Saule & Dauide habuisse regnum  à Deo vt constat lib. i. Regum.  quod verè  non iure humano. Probatur. Quia si illud haberet  competeret ei, vel autoritate legis, & hoc non:  quia nulla talis extat lex. Etsi extaret maximè quia facta esset ab Imperatoribus, & licet facta esset, non haberet vim obligandi:  quia ante talem legem Imperator non haberet iurisdictionem: lex autem facta à non  habente iurisdictionem non habet vim obligandi. Aut Imperator haberet legitima successione, aut donatione aut permutatione,  aut emptione, aut iusto bello, vel alio titulo. Nullum autem istorum dici potest, ergo non habet tale dominium. Multa alia possemus afferre pro hac conclusione, sed non existimo in re certa opus esse pluribus.