Secunda conclusio. Acceptio personarũ   peccatũ mortale est ex genere suo. Pro cuius intellectu nota, quòd illud dicitur peccatũ mortale ex genere suo quod ex obiecto  intra limites suæ speciei absq;  aduẽtu extrinsecæ circunstantiæ potest esse mortale. v.  g.   furtum, homicidium, &c. Ita D. Tho. 1. 2. q.  18. art. 2.  &  cōmuniter acceptatur hæc diffinitio à Theologis. Probatur ergo cōclusio.  Quia acceptio personarũ ex obiecto & absque aliquo extrinseco potest esse mortale,  ergo ex genere suo illud habet. Antecedens  vero probatur. Quia respicit iniustum in distributione, ergo si iniustũ huiusmodi fuerit grauis materia peccatum mortale erit. Secundò. Quia istud vitiũ opponitur per se &   directè iustitiæ distributiuæ, ergo est peccatũ per se destruens charitatẽ. Probatur cōsequentia. Quia impossibile est quod aliquis  faciat iniustitia in distribuẽdis bonis cōmunibus  & non peccet cōtra  charitatẽ. Tertiò   probatur. Quia homicidium &  furtũ sunt  peccata mortalia ex genere suo, ergo multo  magis acceptio personarũ. Probat̃  cōsequentia, quia sicut homicidiũ opponitur iustitiæ   cōmutatiuæ, ita acceptio personarũ opponitur iustitiæ distributiuæ quæ  præstātior est.  Quartò. A posteriori colligitur propter dāna quæ sequuntur ex isto peccato & personis & reipublicæ. Personis quidẽ, quia priuantur bonis sibi applicādis. Reipublicæ autem, quia illius ordo peruertitur ex ista acceptione: siquidem indigni eligũtur  & dignissimi succumbunt: vnde & virtus & studia  pereunt. Hæc omnia explicantur Ecclesiastes. c. 10. Est malũ quod vidi sub sole quasi  per errorem egrediẽs  à facie principis, positum stultum in dignitate sublimi, & diuites  sedere deorsum, & vidi seruos in equis, &   principes ambulantes super terram. Explicatur hoc communiter exemplo. Si enim  terra sursum & cælum deorsum existerent,  maximum malum esset naturę. Ita ergo maximum malum est in genere moris ex quo  inuertitur ordo reipublicæ, acceptio personarum quæ est iniusta distributio.