An qui dolet propter Deum  semper recipiat gratiam.
  
 ¶ QVÆritur, vtrum qui dolet sicut  nunc diximus semper recipiat gratiam?  Caieta. q. 1. de contritione, tenet mirabilem opinionem, scilicet quod stat quempiam   dolere de peccatis perfectè, & perfectè proponere cauere ab illis in futurum, & perfectè diligere Deum super   omnia, & non habere gratiam. Ratio  eius est quia aliás sequæretur quod posset  quis habere euidentiam quòd sit in gratia. Oppositum tenent omnes doctores, &  dicunt  quod  quamprimum fecerit aliquis totum quod in se est, statim habebit gratiam. Vide S. Tho. 1. 2. q. 112. ar.  2. ad. 1. & q. 113. ar. 3. &. 8. &. 3. p. q. 85. a.  5. &. 6. Et in pluribus alijs locis. Et oppositum esset contra scripturam sacram   dicentem. Conuertimini ad me & ego conuertar ad vos: iam hic poenitens conuertitur ad Deum, & Deus non conuertitur ad poenitentem. Iacob 4. appropinquate Deo, & appropinquabitur vobis. Et Ioan. 14. qui diligit me diligetur à patre meo. Et psal. 50. Cor.   contritum  & humiliatum Deus non despicies. Falsissimum ergo est quod Caietanus dicit. Et dico quod non stat de lege quod   talitèr poenitens careat gratia cum faciat totum quod in se est. Nec hoc dato sequitur se scire euidentèr  quod habeat  gratiam. Non enim ego possum habere euidentiam, quod doleo de peccato super omniam, vel quod  proponam perfectè cauere in futurum. Habemus igitur pro certo, quòd qui sic dolet habebit gratiam