¶ QVÆritur, vtrum confessio mortalium possit fieri laico? Respondet Magister sententiarum. 4. d. 17 & sanct. Tho.  ibidem. q. 3. & in additionibus. q. 8. articu. 2. quôd in necessitate, vrgente periculo mortis, confessio etiam mortalium est facienda laico. Magister in litera allegat Augustinum dicentem, tanta vis confessionis est, vt si deest sacerdos confiteatur proximo. Et Beda, sed  & grauiora coæqualibus pandenda  sunt, cum deest sacerdos & vrget periculum. Hanc  opinionem  tenent  communitèr  omnes   doctores, Durandus, Palude, Ricard.  Gabriel, Maio. Marsili. Sed Scotus ibi  dicit, quod in casu licitè fit laico, scilicet  quando ab eo spero consilium, vel maiorem  peccatorum dolorem: sed caeteris  paribus   melius est non facere. Et in. 4. d. 14. ar.  2. in fine dicit etiam Scotus. Dubium est  an talis confessio sit detrimentum salutis, quia talis diffamat se sine vtilitate,  ergo non est opus sic confiteri. Ipse  libentèr   negaret nisi moueretur dictis sanctorum    sed plus sanctis credendum est, quam vni  rationi leui. Et tenendum est omnino  quod liceat confiteri laico in tali necessitate, licet hoc multum abierit à  consuetudine: quam credo antiquis temporibus magis in vsu fuisse. Nunc etiam fit  aliquando, vt in naufragio. Ad argumentum verô Scoti, nego, quod talis diffamat se, nam etiam extra confessionem   possum dicere peccatum  meum: vt detur  auxilium, vel consilium. O dices hoc  esse verum quia sequitur inde aliqua  vtilitas. Dico quod etiam in confessione  facta seculari est aliqua vtilitas, scilicet subiectio ipsa, qua se subijcit homini laico propter Deum, est pars satisfactionis. Et etiam propter verecundiam.   Si autem timeretur infamia, aut reuelatio confessionis, tunc nec sacerdoti  esset facienda. Sic veró hoc dicimus licitum, vt nullo modo dicamus præceptum. Vnde malè summa angelica, et   alij summistæ imponunt magistro, et  sancto Tho. quod  dixerunt esse præceptum.  Nam sanctus Tho. dicit, quod potest fieri,  & in solutione ad primum dicit quod debet fieri: sed tamen hoc verbum non dicit præceptum. Laicus autem qui sic  confessionem audierit, nullo modo debet absoluere, quia non habet potestatem, nec possunt ei committi claues: ecclesia enim non habet potestatem supra peccata mortalia nisi per sacramenta: ideò talis non debet absoluere sed  deprecari. Si autem de facto absolueret,  nihil faceret: sed non manet irregularis  quia  cum irregularitas sit poena iuris positiui, & in iure non sit expressum, quod talis  incurrat irregularitatem, non incurrit.  Quia in ca. is qui, de sententia  excommunicationis lib. 6. ponitur regula generalis, quòd nullus incurrit irregularitatem propter quodcumque delictum,  nisi sit in iure expressum. Et ita tenet Silvester verbo confessor. 1. & Palude. 4.  distinctio. 17. quæstio. 3.