QVÆRItur, vtrum confessio possit fieri cuilibet sacerdoti, vel soli proprio?  Respondeo, quod solùm proprio. Patet  ex capi. omnis vtriusque sexus, vbi hoc  praecipitur. Item quia cum sacerdos sit iudex, oportet quod habeat iurisdictionem. Si enim iudex superior diceret alicui, yo te hago alcalde, nihil esset nisi  ei daret subditos, ergo etiam in confessione. Potestas enim iurisdictionis non potest   esse sine subditis. Ideó oportet confiteri proprio sacerdoti. Sed quis est iste  proprius sacerdos? Respondeo  quod papa, episcopus, curatus, &  quicunque ex officio  suo habet curam animarum: siue hoc sit  ex electione, vt priores, & abbates in  religione. Superior non est ordinarius  nisi mortuo priore, vel amoto. Aliqui  doctores vocant proprium sacerdotem   omnem eum qui potest confessionem    audire, siue hoc faciat ex officio, siue  ex sola commissione. Sed vtrum in absentia sacerdotis proprij, vel quando poenitens ex rationabili causa non vult confiteri proprio sacerdoti (excludimus  omnia præuilegia, & loquimur stando   solum in iure communi) liceat alteri confiteri? verbi  gratia fugit proprius sacerdos tempore paschatis, vel in ipsa confessione  solicitat foeminam ad stuprum, petit illa licentiam, vt possit alteri confiteri,  & ille non vult concedere, & vrget  necessitas sumendi eucharistiam: quia est   pascha & si non sumat excommunicabitur   est dubium quid faciet? Respondent ad  hoc multi summistæ, quod in tali casu  manet libera ad subijciendum se cuicunque   voluerit sacerdoti, quia in dicto capi.  omnis  vtriusque dicitur, quod petat licentiam  à   proprio sacerdote, & sic illa petendo  facit quod in se est, ac proindè manet  libera. Sed hæc opinio non est secura,   quia non habetur in iure, & ideò doctores qui saniùs sentiunt de hoc, dicunt quód mulier in tali casu debet  recurrere ad superiorem: & dicere  quòd non expedit sibi confiteri tali  sacerdoti, & superior debet credere.  Et quòd non possit alteri confiteri sine licentia superioris, patet, quia mortuo sacerdote proprio non posset talis  mulier confiteri cuicunque indifferenter, ergo nec poterit in casu prædicto.  Item si proprius sacerdos excommunicaretur non posset alteri confiteri, nisi de licentia superioris, ergo nec in isto  casu. Sed quid si non sit recursus ad superiorem, vel si ille neget licentiam? an  si licebit tunc confiteri cuicunque?  Palu. in. 4. d. 17. q. 3. ar. 3. dicit, quod in tali  casu potest liberè confiteri cui voluerit.  Idem Siluester in summa. Ratio Palu.  est, quia ipse tenet, quòd stando in iure  diuino quilibet sacerdos potest quemlibet absoluere, & quòd modo non possit est propter ius humanum: &  cum ecclesia non possit hoc ius statuere, vt scilicet confiteatur  cum scandalo, sequitur,  quòd tunc cessat ius humanum  &  standum est iuri diuino. Sed vere haec  sententia est mihi multum dubia, & primò puto quod sit contra. S. Tho. 4. d. 17. q. 3. ar. 2.  quæstiuncula. 4. ad. 5. vbi ad literam  proponit casum: & dicit, quòd si superior nolit committere  facultatem, idem est  iudicium ac si non habeat copiam confessoris. Quod etiam dicit in additionibus quæstio. 8. ar. 4. 5. Hoc etiam Caiet.  in summa verbo absolutio. Vnde propter nullum casum (excepto mortis articulo) poterit absoluere, qui ante illam   necessitatem non poterat absoluere: &   merito quidem. Nam aliâs quilibet fingeret sibi causas alteri confitendi. Et consequentèr dico de casibus reseruatis,  quod si superior non vult concedere (licet   malè faciat) inferior non poterit absoluere. Dicit tamen sanctus Tho. vbi supra  ad sextum (& est notandum) quod malè faciunt praelati qui in hoc reddunt se difficiles, & inijciunt laqueum animabus  nolentes dare licentiam absoluendi.  De illo autem quod dicit Palude, quòd  stando in iure diuino quilibet sacerdos potest quemlibet absoluere, dicimus, quòd fortè hoc est falsum.