Confessio est necessaria ad salutem
  
  ¶ QVÆRItur, vtrum confessio sit de  necessitate salutis? Respondeo  quod sic. Patet  ex ca. omnis vtriusque sexus de poenitentiis  & remissionibus, vbi hoc expressè   dicitur. Vtrum autem sit iuris diuini vel  non, inferius disputabitur. Sed dubium   est, an si confessio non esset præcepta  de iure diuino, posset ecclesia ad eam  obligare? nam si possit parum refert  scire an confessio sit de iure diuino, sufficit enim quod iam ecclesia in concilio  generali obligauit omnes ad confessionem. Et videtur quod ecclesia non potuerit confessionem praecipere. Nam secundum  communem  opinionem ecclesia non   habet iurisdictionem super actus interiores, ergo saltem non posset nos obligare ad confitendum illos: quod quidam asserunt, sed tamen damnati sunt.  Item ecclesia non posset me obligare  etiam pro quocunque crimine, vt religionem profiterer, quia esset nimis graue onus, vt est communis opinio: sed  etiam est onus grauissimum & difficilimum peccata confiteri, ergo si non  esset præceptum diuinum ecclesia non  posset ad hoc obligare. Hæc est res disputabilis & qua parum indigemus,  quia habemus pro certo, quod de confessione sit præceptum in iure diuino, vt  primò probauimus. Notandum  tamen  quod duplicia sunt præcepta, quædam quæ licet  sint absoluta non obligant hominem absolutè: sed in casu, vt de eleemosyna est  absolutè  praeceptum, & tamen non obligat nisi in casu necessitatis: & potest esse quod  nunquam  concurrat talis casus in vita, & ideò  non vocatur eleemosyna necessaria ad salutem. Idem de sanctificatione sabbati, maximè si ecclesia  non determinasset diem. Idem de honorandis parentibus. Alia sunt præcepta quae obligant absolutè, & non est  satis in casu sed oportet vt vos quaeratis casum, & dispona mini ad implendum illa. Et huiusmodi est preceptum   baptismi, confessionis,  eucharistiae, circa quæ teneor facere ad illa implenda.  Et hæc vocantur necessaria ad salutem.