Dubitans de consensu coniugis quid facturus.
  
 ¶  SED quid si vnus coniugum habeat certas coniecturas quód alter coniux non consensit, vt quandò quis contraxit  cum puella quæ omnino respuebat tale coniugium, tamen victa fuit à  parentibus, an talis possit exigere & reddere debitum? Scotus. 3. d. 4. & alij doctores dicunt, quod quando non constat quòd  fuit timor cadens in virum constantem,  & quòd ex tali metu consensit, si illa  dixit quòd accipiebat eum in virum,  deponenda est conscientia, & licitum   est reddere & exigere debitum: &  non   est dubium de hoc. Si autem non possit conscientiam deponere, quia vidit  maximam resistentiam puellae, & modo dicit se non consensisse, dico quòd  hac conscientia durante, nec potest petere, nec reddere: imo dico quod in tali casu esto illa petat, non potest vir reddere debitum, nec peccat per hoc: sed debet illi dicere quòd consentiat modo.  Et si consentit, benè  quidem. Si autem dicat quod nec tunc vult consentire, non potest exigere, nec reddere: non est dubium.   Si autem sit dubium pro vtraque parte  deponat conscientiam, & petat & reddat. Quod si non potuerit conscientiam   deponere, non poterit petere, nec reddat debitum. Si verò habuerit formidinem quòd illa non consensit, dico quod   sufficiet probabilitas pro altera parte,  & agat contra illam formidinem. Et  si in tali casu dicat quòd non consensit non credat ei: nam si crediderit non   poterit ad eam accedere. Et si illa petierit debitum faciat eam prius consentire  & posteà reddat.