¶ POtestas clauium se extendit ad remissionẽ culpæ. Nā licet Deus remittat per se culpam, opera tñ sacerdotis  agit instrumentalitèr, vt instrumentũ   animatũ: nam aliás ad remissionẽ culpæ non exigerit votũ recipiendi effectũ clauium. Vide Caieta.in opuscul.  27. quæstionũ, &. q. 12. de effectu absolutionis. Et Adrianũ. q. 2. de clauibus.  Et Tomam Vualdensem lib. de sacramentis a cap. 143. vs ad. 146. inclusiuè. Extendit etiam se potestas clauiũ   ad remissionem poenæ  æterne, quòd  quandò remittitur culpa, &  etiā temporalis in eo qui cũ contrictione accedit. Nam sicut applicatur nobis in sacramento meritum passionis Christi  ad remissionem culpæ, ita quoque eiꝰ   satisfactio ad remissionem poenæ: remittere enim huiusmodi poenam pertinet ad remissionem peccati. Et quanuis. d. Tho. videatur dicere ꝙ claues remittunt poenam proportionabilitèr  ad peccata: vt si peccatum est paruum  parua poena remittitur, si magnum  multũ poenæ, sed non tota: quia aliâs  frustra imponeretur satisfactio. Tu tñ   tene, claues tm̃ poenæ remittere cęteris paribus cũ peccatum est paruũ,  quantũ si esset magnũ. Quia sacramẽtum  æqualitèr se habet, & dispositio  est æqualis. Nihilominus habita ratione cōtritionis, cōfessor debet iniũgere   satisfactionẽ. Quia nescit, an tota poena remissa sit. Et ꝙ poenitentia nō sit  moderanda secundùm quantitatem   peccati, sed secundùm contritionem  poenitentis, patet ex Innocent. cap. 8.  de poenitentijs & remissionibus.