¶ SED nunquid in mortis articulo huiusmodi poterunt absoluere? Divus Tho.  hic in additionibus. q. 19. art. 6. nullum  casu excipit. Sed supra. q. 8. generalitèr dixit in articulo mortis quemlibet sacerdotem absoluere posse. Sed. 3. p. q.  82 a. 7. secundum  quod solus baptismus permittitur esse ratus hæreticis & scismaticis in articulo necessitatis. In nullo autem   casu possunt consecrare, vel aliud sacramentum conferre. Et idem hac. q.  ar. 5. 3. Et est communis opinio. Sed Palude. d. 25. q. 1. circa finem tenet, quod in articulo mortis licitum est ab haeretico recipere poenitentiam: quia est sacramentum necessitatis, sicut baptismus.  Idem Siluester verbo confessor. 1. §.  vltimo. Et Maio. d. 17. Et Glo. de sponsa. ca. 11. Et re vera, de excommunicatis catholicis non dubito quin in articulo mortis possint sacramentum poenitentiæ ministrare. Non enim video causam quare fideles in articulo mortis praesente sacerdote catholico priuentur sacramento  necessario ex iure diuino. Nec esset  minus intolerabile prohibere absolutionem in art. mortis quam reseruare casus: præsertim cum  communiter homines  habeant attritionem. Item licet recipere  baptismum, ergo absolutionem: quia  vtrumque est in diuino præcepto, & sacramentum necessitatis. Item cap. quod  non est de regulis iuris dicitur  quod necessitas  non habet legem. Et idem mihi probabile est de hæretico, à quo periculum   non timetur, & qui non errat in articulo  sacramenti poenitentiæ, præsertim si de  iure diuino quilibet sacerdos habeat  auctoritatem in articulo  mortis. Non valet quod  afferri solet in contrarium de Hermegil.  ex. 24. q. 1. c. vltimo, tum quia ibi loquitur   de communione quæ  non est sacramentum   necessitatis, tum quia id fecit ne faueret.   Arriano episcopo: quem  pater ob id destinarat.  ¶ Sacerdos autem non potest vti claue in quemlibet, sed in eos tamen qui ei in  sortem venerint: nisi in necessitatis  articulo vbi nemini sacramenta sunt  deneganda. Hanc  opinionem. d. Tho. probabiliorem facit Martinus. 5. qui in concilio Constant. circa finem, inter reliquas  interrogationes ponit hanc, vtrum credat auctoritatem iurisdictionis papæ, &   episcopi esse maiorem in soluendo, ligandoque, auctoritate simplicis sacerdotis,  etiam  habentis curam animarum. Proprius  verò sacerdos in aliquibus casibus non    debet absoluere sibi subditum, sed remittere ad superiorem. Primus quandò est solennis poenitentia imponenda   quia eius proprius minister est episcopus.  Sed iam  haec poenitentia recessit ab vsu.  Secundus de excommunicatis, quando inferior sacerdos non potest absoluere.
  
 Tertius quando inuenit irregularitatem  contractam, pro cuius dispensatione debet  ad superiorem remittere. Quartus de incendiarijs. Quintus quando est consuetudo   in aliquo episcopatu  quod enormia crimina  ad terrorem  seruantur  episcopo. Et nota solutionem ad primum in additioni. q. 20. a. 2.  in qua dicit, quod sacerdos non debet audire confessionem mulieris cum qua peccauerit, sed debet ad alium mittere,  nec illa debet ei confiteri, sed petere  licentiam ad alium eundi, vel ad superiorem recurrere. Si ille licentiam denegaret, tum propter periculum, tum  quia est minor verecundia, si tamen   absolueret, absoluta esset. Et quod Augusti. dicit nullus officio sacerdotis vti  debet nisi immunis ab illis sit quæ in  alijs iudicat. Dicit tamen  divus Tho. intelligendum  secundum congruitatem & non secundum necessitatem sacramenti. Et hæc  de clauibus dicta sufficiant.